گام به گام جمع آوری اطلاعات صفحه 10 درس 1 زمین شناسی (آفرینش کیهان و تکوین زمین)

در سال ۱۹۶۴، آرنو پنزیاس و رابرت ویلسون، دو دانشمند رادیواسترونوم، به طور تصادفی تابشی با دمای حدود 2.7 کلوین کشف کردند که از همه جهت‌های آسمان به زمین می‌رسید. این کشف بعدها به عنوان تابش پس زمینه کیهانی شناخته شد و این دو دانشمند به دلیل این کشف، جایزه نوبل فیزیک را دریافت کردند.

تابش پس زمینه کیهانی به صورت امواج رادیویی با دمای حدود 2/7 کلوین اندازه‌گیری می‌شود.

این تابش بسیار یکنواخت است و از همه جهات فضا به طور مشابه به زمین می‌رسد.

CMB  به عنوان «نوری» از دوران اولیه کیهان که به طور تدریجی سرد و گسترش یافته است، در نظر گرفته می‌شود.

تابش پس زمینه کیهانی یکی از شواهد مستقیم برای اثبات نظریه انفجار بزرگ است. طبق این نظریه، کیهان حدود 13/8 میلیارد سال پیش از یک انفجار عظیم شروع به گسترش کرد. در دوران اولیه، کیهان بسیار داغ و متراکم بود و تابشی به نام CMB از این دوران به جای مانده است.

به تدریج با گسترش کیهان، دمای آن کاهش یافت و این تابش به دمای فعلی 2/7 کلوین رسید. این سرد شدن تدریجی و گسترش کیهان با مشاهدات تابش پس زمینه کیهانی تطابق دارد و نشان‌دهنده مرحله‌های مختلف گسترش کیهان از زمان انفجار بزرگ تاکنون است.

در مطالعات دقیق‌تر تابش پس زمینه کیهانی، تفاوت‌های کوچکی در دمای این تابش مشاهده شده که به صورت نقشه‌ای از نوسانات کوچک دما در سراسر آسمان ترسیم می‌شود. این نوسانات نشان‌دهنده تفاوت‌های چگالی در کیهان اولیه هستند که به تشکیل ساختارهای بزرگ کیهانی مانند کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی کمک کرده‌اند.

اندازه‌گیری‌های دقیق تابش پس زمینه کیهانی به دانشمندان این امکان را داده است تا مدل‌های دقیق‌تری از چگونگی گسترش و تکامل کیهان ارائه دهند. این مدل‌ها شامل محاسبات دقیق‌تر از نرخ گسترش کیهان (ثابت هابل)، ترکیب ماده و انرژی کیهان و ویژگی‌های اولیه کیهان است.

تابش پس زمینه کیهانی یکی از مهم‌ترین شواهد تجربی برای نظریه انفجار بزرگ است که به فهم بهتر ما از چگونگی شروع و گسترش کیهان کمک کرده است. این تابش به عنوان گواهی از دوران اولیه کیهان، نقش اساسی در پیشرفت دانش کیهان‌شناسی و مدل‌های نظری کیهان ایفا کرده است.