گام به گام فعالیت های نگارشی صفحه 30 درس 2 نگارش نهم (واژه‌ها را بشناسیم، گزینش کنیم و به کار بگیریم)

صفحه 30

متن زير را بخوانيد و شيوه هاي كاربرد واژگان را در آن نشان دهيد.

برادران، اي برادران، قربانتان بشوم! اين اوّل سال و آغاز بهار، همة كساني كه با هم قهر بودند، آشتي كردند. شما كه تا همين ديروز و پريروز با هم چلو پلو مي خورديد و ديشلمة همديگر را فوت مي كرديد و قربان صدقة هم مي رفتيد و غيره، حالا مثل كارد و پنير شده ايد كه چي؟ به قول قُدما: از جاي برخيزيد! غبار كدورت ها را به آب رفاقت شسته، بلكه در محضر ما، يكديگر را تا حدودي ماچ نموده، قال قضيه را بكنيد. هر چه زودتر بهتر؛ زيرا كار داريم، می خواهيم برويم به كارمان برسيم. اصلاً بگو ببينم كار شما از كجا بيخ پيدا كرد؟ چه جوری رابطه تان شكر آب شد؟ ارتباط تنگاتنگ شما در اثر چه مسئله ای از هم گسيخت؟ چي شد كه همچين شد؟

به دلخواه، موضوعي را برگزينيد و به هنگام نگارش از همه گونه های كاربرد واژگانی )مترادف، متضاد، شبكه معنايی، گسترش واژه و تنوّع افعال(، بهره بگيريد.

گردش ایام

بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین

کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس

مقدمه:

گذر روزگار آدمی را به افتان و خیزان می اندازد، از آن رو که در این گذشت این ایام روزهای شیرین هست، همچنین روزگاری تلخ، و گاهی وقت هاست که انسان از تعجب انگشت به دهان می ماند که چگونه این ایام بر سر راه زندگی او آمده و چگونه این ایام را سپری کرده است.

بدنه انشا:

روزگار می گذرد و ایام دگرگون می شوند، ولی همیشه این قانون ثابت است که تاریخ تکرار می شود، بهار تابستان می شود، تابستان جای خود را به پاییز می دهد، باران پاییز جای خود را با برف زمستان عوض می کند و در نهایت دوباره بهار می شود. این چنین است زندگی انسان!

وقتی خوبی می کنی، در جایی دیگر از روزگار دستی برای کمک رساندن به سمت تو دراز می شود؛ تو رشد می کنی و باعث رشد دیگری هم می شوی. اگر در جایی خطایی از تو سر بزند و در پی جبرانش نباشی، در جایی از ایام همچون بومرنگ همان اتفاقات به سویت می آیند.

خورشید هر روز طلوع و غروب می کند؛ ماه هم دوره ای را برای خود طی می کند که هر ماه این دوره تکرار می شود. و این تکرار است که گذر ایام را بوجود می آورد. انسان آگاه می داند که سردی های روزگار باقی نمی مانند و خوشی ها هم پایدار نیستند.

نتیجه:

پس انسان عاقل دل به خوشی های این ایام نمی بندد و از  سردی روزگار نمی هراسد؛ بلکه با عبرت گرفتن از گذشته، امید داشتن به آینده و دریافتن حال، زندگی خود را آباد می کند.