گام به گام فعالیت های نگارشی صفحه 19 درس 1 نگارش هشتم (پس از تفکّر و طرّاحی نقشۀ ذهنی، بنویسیم)

1- نوشته زیر با چاشنی طنز نوشته شده است. این نوشته را بخوانید و ساختمان آن را مشخص کنید.

ضرورت بازنویسی

معمولاً آثار نويسندگان بزرگ، چند بار پيش نویس مي شوند و نويسنده ها هم تأييد مي كنند كه پيش نويس اوّل، لازم نيست حتماً بي نقص باشد.

بسياري از نويسنده ها خيلي رُك و پوست کنده به شما خواهند گفت كه اوّلين پيش نويس اثرشان، جنايتي در حق بشريت است. اما آنها به هر حال اين پيش نويس اوّل را مي نويسند، چون هيچ كس نمي تواند بدون نوشتن پيش نويس اوّل، نسخه يا پيش نويس دومي بنويسد.

اكثر نويسنده ها در دو حالت متفاوت، كار مي كنند: حالت خلّاق و حالت ويرايشي.

حالت خلّاق: در اين حالت شما به خودتان اجازة امتحان كردن كارهاي جديد را مي دهيد و در عين حال به اين مسئله آگاهيد كه اين كارها ممكن است درست باشد و يا ممكن است نادرست باشد. مزخرف نوشتن در حالت خلّق، اشكالي ندارد. پس سعي كنيد وقتي خلّاق هستيد، كمي در نوشتن، بی پروا باشید.

حالت ويرايشي: در حالت ويرايشي، هدف شما جمع و جور كردن افتضاحي است كه در حالت خلّاق به بار آورده ايد. در اين حالت، شما آنچه را نوشته ايد، جوري بازنويسي و اصلاح مي كنيد كه معني بدهند.

خشكي قلم و ناتواني در نوشتن، زماني اتفاق مي افتد كه نويسنده سعي مي كند، هم زمان در دو حالت خلّق و ويرايشي بنويسد. هرگز اين كار را نكنيد. اين كار مثل اين است كه موقع رانندگي يك پا را روي گاز بگذاريد و با پاي ديگر ترمز بگيريد. كمي نوشتن و بعد كمي ويرايش كردن اشكالي ندارد؛ همان طور كه از قديم گفته اند: اوّل بنويس؛ بعد درستش كن.

به خودتان اجازه دهيد، پيش نويس اوليۀ بدي بنويسيد و اين جمله را روي يك تكه كاغذ بنويسيد: «من اختيار تام دارم كه يك پيش نويس چرند بنويسم؛ چون پيش نويس اكثر نويسنده ها چرند هستند؛ نوبت به اصلاح كه رسيد؛ درستش مي كنم».

پس اوّلين كاري كه به عنوان يك نويسنده، انجام مي دهيد، بايد اين باشد كه به خودتان اجازة نوشتن يك پيش نويس اوّليه را بدهيد.

2- اکنون پس از انتخاب موضوع دلخواه، سفر نوشتن را آغاز کنید. با توجه به نقشه نوشتن که در درس آموختید، به سمت مقصد حرکت کنید.

1-  بخش مقدمه (زمینه سازی):

معمولاً آثار نويسندگان بزرگ، چند بار پيش نویس مي شوند و نويسنده ها هم تأييد مي كنند كه پيش نويس اوّل، لازم نيست حتماً بي نقص باشد.

بسياري از نويسنده ها خيلي رُك و پوست کنده به شما خواهند گفت كه اوّلين پيش نويس اثرشان، جنايتي در حق بشريت است. اما آنها به هر حال اين پيش نويس اوّل را مي نويسند، چون هيچ كس نمي تواند بدون نوشتن پيش نويس اوّل، نسخه يا پيش نويس دومي بنويسد.

بند بدنه:

اكثر نويسنده ها در دو حالت متفاوت، كار مي كنند: حالت خلّاق و حالت ويرايشي.

حالت خلّاق: در اين حالت شما به خودتان اجازة امتحان كردن كارهاي جديد را مي دهيد و در عين حال به اين مسئله آگاهيد كه اين كارها ممكن است درست باشد و يا ممكن است نادرست باشد. مزخرف نوشتن در حالت خلّق، اشكالي ندارد. پس سعي كنيد وقتي خلّاق هستيد، كمي در نوشتن، بی پروا باشید.

حالت ويرايشي: در حالت ويرايشي، هدف شما جمع و جور كردن افتضاحي است كه در حالت خلّاق به بار آورده ايد. در اين حالت، شما آنچه را نوشته ايد، جوري بازنويسي و اصلاح مي كنيد كه معني بدهند.

خشكي قلم و ناتواني در نوشتن، زماني اتفاق مي افتد كه نويسنده سعي مي كند، هم زمان در دو حالت خلّق و ويرايشي بنويسد. هرگز اين كار را نكنيد. اين كار مثل اين است كه موقع رانندگي يك پا را روي گاز بگذاريد و با پاي ديگر ترمز بگيريد. كمي نوشتن و بعد كمي ويرايش كردن اشكالي ندارد؛ همان طور كه از قديم گفته اند: اوّل بنويس؛ بعد درستش كن.

به خودتان اجازه دهيد، پيش نويس اوليۀ بدي بنويسيد و اين جمله را روي يك تكه كاغذ بنويسيد: «من اختيار تام دارم كه يك پيش نويس چرند بنويسم؛ چون پيش نويس اكثر نويسنده ها چرند هستند؛ نوبت به اصلاح كه رسيد؛ درستش مي كنم».

بند نتیجه (جمع بندی):

پس اوّلين كاري كه به عنوان يك نويسنده، انجام مي دهيد، بايد اين باشد كه به خودتان اجازة نوشتن يك پيش نويس اوّليه را بدهيد.

2- موضوع : حیاط مدرسه

پنج دقیقه مانده به زنگ تفریح کم کم زیپ کیف ها قژقژشان بالا می گیرد. دست ها داخل کیف ها

می روند، مثل جاسوس هایی که می خواهند چیزی را کشف کنند. بعد مشت های پر زیر مقنعه ها

قایم می شوند. از زیر مقنعه ها صدای وزوز پوست شکلات با صدای ریز نخودچی ها می اید که با هم

دربارة قشنگی خودشان حرف می زنند. کم کم کلاس از این صدای ریز پر می شود...

زنگ که می خورد بچه ها کتاب هایشان را داخل کیف ها می چپانند و با سرعت به حیاط مدرسه

می دوند. انگار که داخل حیاط مدرسه می خواهند چیزی را خیر کنند. دم دکة قاسم خان آن قدر

شلوغ می شود که فکر می کنی بچه ها آدم معروفی را دیده اند و می خواهند از او امضا بگیرند.

بعضی بچه ها هم دستشان را پشت سرشان نگه می دارند و همراه دوستانشان حیاط را مدام دور می زنند

مثل یک چرخ و فلک چرخ می زنند و چرخ می زنند و حرف زدنشان گل می کند. از آشپزی و

گلدوزی گرفته تا مدل بینی دختر همسایه، حرف می زنند و حرف می زنند.

حالا حیاط مدرسه است که دست هایش را دو دستی روی گوش هایش گرفته است و می خواهد یک

جیغ بلند بکشد که دست خانم ناظم زنگ را فشار می دهد و ترمز دستی همة پچ پچ ها، دویدن و...

را می کشد و بچه ها را به طرف کلاس می برد. حالا حیاط مدرسه تا یک ساعت و نیم بعد می تواند

یک نفس خالی از صدا و دویدن و... بکشد.