گام به گام فعالیت 7-4 صفحه 168 درس 7 روان شناسی (انگیزه و نگرش)

رزمندگان اسلام در 8 سال دفاع مقدس برای غلبه بر قدرت دشمنان، با وجود نبود امکانات مادی، با بهره گیری از اراده فولادین توانستند شجاعت های بسیاری از خود نشان دهند. با جست و جو در فضای مجازی یک یا چند نمونه از این موارد را بیابید و مطالب مناسبی درباره آن بنویسید (افرادی همچون شهیدان، آبشناسان، همت، باکری، صیاد شیرازی، نامجو و ...)

در روزهایی که عراق اكثر شهرهای ایران را موشک باران می کرد، این فرمانده شجاع ایرانی نامه ای به صدام نوشت: «اگر جناب صدام حسین ژنرال است و فنون نظامی را خوب می داند و نظریه پرداز جنگی است، پس به راحتی می تواند در دشت عباس با من و دوستان جنگ آورم ملاقات کند و با هر شیوه ای که می پسندد، بجنگد؛ نه این که با بمب افکن های اهدایی شوروی محله های مسکونی و بی دفاع را بمباران کند و مردم را به خاک و خون بکشد.»
    در جواب این نامه، صدام ژنرال قادر عبدالحمید را با گروه ویژه اش به دشت عباس فرستاد تا عبدالحمید به فرمانده نامدار ایرانی نحوه انجام یک جنگ تخصصی را نشان بدهد. این فرمانده ایرانی سال ها قبل در اسکاتلند، عبدالحمید و گروهش را در مسابقه کوهنوردی ارتش های منتخب جهان، دیده و شكست داده بود. آن جا گروه او اول و عراقی ها هفتم شده بودند. حالادر میدان جنگ حقیقی، حسن دوباره مقابل ژنرال قادر عبدالحمید قرار گرفت و بعد از یک درگیری طولانی، لشکرش را شکست داد و خودش را هم اسیر کرد. 
    
فرمانده محبوب مردم 
مردم دشت عباس به او لقب «شیر صحرا» داده بودند. این لقب برای او چنان با مسما بود که رادیوهای دشمن هم با این لقب از او نام می بردند. فرمانده رشید لشکر ۲۶ نوهد (نیروی ویژه هوابرد) تیمسار سرلشگر شهید حسن آبشناسان (1315ـ1364)؛ او که نامش لرزه بر پشت دشمن می انداخت و جسارتش شهره خاص و عام بود. فرمانده شهیدی که با وجود خلق حماسه های بسیار، آن چنان که شایسته اوست به نسل امروز معرفی نشده است.در توصیف شخصیت او سطور زیادی نوشته شده است. گفته اند وی توانایی خیره کننده ای در فنون نظامی و شگردهای رزمی داشت... مردی با مولفه های مثال زدنی و برخاسته از ژرفای زندگی اجتماعی مردم ستم کشیده همین دیار... فرمانده نظامی که دانش و توان انسانی اش رشک برانگیز بود... کسی که شخص «صدام حسین» برای سرش جایزه تعیین کرده بود و عراقی ها هراس داشتند به دشت عباس بیایند؛ جایی که آبشناسان و گروه كماندوهای او آنجا بودند. حسن آبشناسان، فرمانده نیروهای مخصوص ارتش (کلاه سبزها) اوایل جنگ، با یک گروه 8 نفره چریک کاری کرد که در رادیو عراق اعلام شد یک لشکر از نیروهای ایرانی در دشت عباس مستقرند. 
    
حسن آبشناسان در آغاز 
او سال 1315 در امامزاده یحیی، نزدیک نازی آباد، به دنیا آمد. نخستین دوره رنجری را که در ایران تشکیل شد، طی کرد و در سال 1356 دوره های عالی ستاد فرماندهی را با موفقیت پشت سر گذاشت. 
در سال 50 به استان فارس منتقل شد و حدود 10 سال در شیراز بود. در این مدت دوره تکمیلی چتربازی و تکاور کوهستان را در ایران و اسکاتلند گذراند و به زبان انگلیسی نیز مسلط شد. ورزیدگی و آمادگی بالای روحی و جسمی او موجب شده بود آبشناسان، در ورزش های دوومیدانی، والیبال، بسکتبال، پینگ پنگ، شنا، سوارکاری و جودو صاحب مهارت های بالایی باشد.در مسابقه نظامی- ورزشی، بین تکاوران کوهستان ارتشهای منتخب جهان در اسكاتلند با گروهش شرکت کرد و رتبه اول را گرفت و قدرت خود و ایران را به رخ کشورهای صاحب نام کشاند. بعدها به خاطر نظم و پاکیزگی اش از طرف داور مسابقات برایش تقدیرنامه فرستادند. ظاهرا حسن هنگام مسابقه كوهنوردی آشغالهای سر راهش را نیز بر می داشته و در کوله پشتی می ریخته است. میجر اسکاتلندی همراهشان به او می گوید: «تو یک افسر ارشدی. چرا این کار را می کنی؟» حسن جواب می دهد: «من مرد کوهم. حیف است این طبیعت زیبا کثیف باشد.»
    
مرد ابتكار و نوآوری 
حسن موتورسیکلت سوارهای حرفه ای را از کوچه و خیابان های جنوب شهر تهران جمع کرد و به آن ها آموزش های خاص داد و همه را با عنوان گروه ویژه اسب آهنی به جبهه فرستاد. 
یکی از همرزمانش، داستانی از شجاعت سرهنگ را برای دیگران این گونه بازگو می کرد: باور نمی کنید اگر بگویم 40 کیلومتر پیشروی کردیم. مطمئن هستم که باور نمی کنید. خود ما هم باور نمی کردیم، اما سرهنگ بی توجه به اضطراب ما و موقعیت دشمن تا آن جا جلو رفته بود. طی یک کمین در محور دشت عباس، دو خودروی عراقی را منهدم کردیم و 15 نفر از آنها را اسیر گرفتیم و برگشتیم عقب. در تمام طول راه، سرهنگ با نقشه راه را کنترل می کرد که گم نشویم. وقتی برگشتیم و سرهنگ گزارش کار را ارائه کرد، دهان فرماندهان از تعجب باز مانده بود. این کار با هیچ قاعده ای جور در نمی آمد و سرهنگ با طرح و فکر خودش آن را به انجام رسانده بود؛ بدون دادن حتی یک نفر تلفات. یکی از افسران جلو آمد و با حالتی ناباورانه که عمق حیرت و بهت او را آشکار می کرد، پرسید: «جناب سرهنگ، من اصلاً متوجه نمی شوم. آخر چطور می شود که شما 40کیلومتر وارد خاک دشمن بشوید، بکشید و بگیرید، بدون حتی یک کشته؟»
پس از مدتی که جنگ حالت کلاسیک و رسمی پیدا کرد و نیروهای ایران در مقابل دشمن متجاوز صف آرایی کردند، در سال ١٣۶٢ به فرماندهی قرارگاه حمزه سیدالشهدا، منصوب شد و توانست با تلفیق نیروهای ارتش و سپاه پیروزی های ارزشمندی برای ارتش ایران به دست آورد. او به سرعت به سازماندهی نیروهای ارتش و سپاه همت گماشت و در کنار دلاورمردی دیگر از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یعنی شهید بروجردی با هماهنگی کامل و در حد اعلاو با پشتکارو تلاش شبانه روزی و استقرار واحدهای نظامی در مناطق تردد و نفوذ ضدانقلاب، از هرگونه تحرک آنان ممانعت به عمل آورد.
    
خورشید روزهای جنگ 
شهید تیمسار آبشناسان، اندوخته های علمی و نظامی عمیق خود را طی دوره های متعدد نظامی نظیر دوره دانشگاه افسری (مقدماتی و عالی رسته ای)، دانشکده زبان، چتربازی و رنجر، دوره تکمیلی تکاور و کوهستان را در اسکاتلند، با هوش سرشار و آمادگی جسمانی در هم آمیخت. 
درباره قدرت بدنی او گفته اند توان جسمی فوق العاده ای داشت. هر روز در جبهه ورزش می کرد. تنها فرمانده ای بود که چادرش جلوتر از همه نیروها و نزدیک تر به عراقی ها بود. تا به حال رنجری با قدرت و شجاعت او دیده نشده است. 
آبشناسان آرام، کم حرف و همواره در حال تفکر یا مطالعه بود. مردی کوشا وجدی، با اعتماد به نفس بسیار، شجاع، محکم و پابرجا و افسری باهوش و دانا و فرماندهی مبتکر بود. سرتیپ دادبین درباره او گفته بود: من آن موقع سروان بودم و او سرهنگ. برای رسیدن به آمادگی فیزیکی هر روز تمرین می کردیم. باورش برای هر چریک زبده ای سخت است. حداکثر پیاده روی یک نظامی چریک در کوهستان از 6ـ5 ساعت تجاوز نمی کند، اما آبشناسان حدود 8 ساعت پیاده روی می کرد و بعد که همه گروه، خسته به مقر برمی گشتند و همان طور با پوتین می خوابیدند، او وضو می گرفت، اصلاح می کرد و ادوکلن به خودش می زد و نماز می خواند.شهید آبشناسان فرمانده لشکری است که در خط مقدم نبرد به شهادت رسید و این نشانگر جسارت و روحیات تکاوری وی بود. اصرار فراوانی برای فرستادن افسران و درجه داران به خط مقدم داشت و مخالف حضور آن ها در پشت جبهه بود و می گفت: تا زمانی که افسر مسئول شخصاً در میدان نبرد نباشد، چگونه می توانیم از سرباز انتظار داشته باشیم در زیر آتش و گلوله مقاومت کند و خوب بجنگد؟ خودش نیز هر جا آتش بود و خطر، بدون تامل خود را به قلب آن می رساند. این روایت را با چندین برگ بزرگ کاغذ نوشته و بر دیوار اتاق کارش بر روی میز کار و قفسه کتابخانه نصب کرده بود. آبشناسان در سال 1364، در منطقه سرسول با تیر مستقیم دشمن به شهادت رسید. خبر شهادتش از رادیو عراق با شادی و مارش پیروزی پخش شد.یکی از همرزمان آبشناسان تعریف می کند: در یک عملیات، چند عراقی را اسیر کرده بودیم. یکی از اسیرها تیر به زانویش خورده بود و نمی توانست راه برود. باید می کشتیمش. والاامکان داشت خودمان هم به دردسر بیفتیم. سرهنگ تک و تنها آن اسیر را حدود 8 کیلومتر تا مقر کول کرد. فقط به خاطر اینکه زنده بماند. آن عراقی بعد از تمام شدن جنگ همیشه از آبشناسان یاد می کرد. حتی وقتی اسرا آزاد شدند، رفت بهشت زهرا سر مزار آبشناسان.