گام به گام معنی شعر صفحه 95 درس 12 فارسی (1) (رستم و اشکبوس)

سر و صدا و هیاهوی جنگجویان و اسب هایشان آن قدر زیاد بود که از سیاره های آسمانی (مریخ و زحل) هم فراتر می رفت.

شمشیرها و دست های جنگجویان از شدّت خونریزی به رنگ لعل (قرمز) شده بود بستر زمین هم زیر گام های سوارکاران و اسبانشان به دلهره و اضطراب افتاده­بود.

 خورشید هم از آن وضعیت سخت ترسیده بود خاک و سنگ هم از ترس هجوم جنگاوران به اضطراب و دلهره افتاده بود.

کاموس (پهلوان تورانی) به سپاه خود اینگونه گفت: حتی اگر قرار باشد آسمان را هم درنوردید،

به ابزارهای جنگی مسلح شوید و با آن ها ایرانیان در تنگنا قرار دهید و اسیر کنید

جنگجوی شجاعی كه نام او اشكبوس بود مانند طبل بزرگی فریاد كشید .

آمد كه با ایرانیان بجنگد و همرزم و حریف خود را به زمین بزند ، شكست بدهد و بكشد .

رهام (پسر گودرز) در حالی كه كلاه جنگی و لباس مخصوص جنگ پوشیده بود، سریع وارد میدان شد و گرد و خاك میدان جنگ به ابرها رسید .

رهام با اشكبوس به مبارزه پرداخت (درگیر شد) و از هر دو سپاه (برای تشویق آنها) صدای شیپور و طبل بلند شد.

اشكبوس گرز سنگین خود را به دست گرفت و زمین برای تحمل سنگینی آن مثل آهن سخت و آسمان (به خاطر بزرگی یا در اثر گرد و غبار) تیره و تار شد.

رهام گرز سنگین خود را بركشید (بیرون كشید) و دست دو پهلوان از جنگ با گرزها خسته شد.

وقتی رهام از جنگ با اشكبوس كشانی درمانده و ملول شد از او روی برگرداند و به طرف كوه رفت (فرار كرد)

طوس (فرمانده سپاه) از مركز سپاه خشمگین شد اسبش را به حركت درآورد تا پیش اشكبوس (برای جنگیدن) برود.

رستم خشمگین شد و به طوس گفت كه رهام اهل بزم و باده‌خواری است و اهل جنگ و مبارزه نیست .

تو سپاه (مركز سپاه) را منظم نگه‌دار من اكنون پیاده می جنگم .

(رستم) كمان آماده و به زه بسته شده‌ خود را به بازویش انداخت و چند تیر را هم بر كمربندش گذاشت

فریاد زد كه ای مرد جنگجو، حریفت آمد فرار نكن ، بایست .

اشكبوس خندید و تعجب كرد، افسار اسبش را كشید و ایستاد و رستم را صدا كرد.

در حالی كه می‌خندید (مسخره می‌كرد) گفت كه نامت چیست؟ چه كسی برای پیكر بی‌سر و كشته شده ات گریه خواهد كرد؟!

رستم چنین پاسخش را داد : چرا نامم را می‌پرسی زیرا پس از این دیگر خوشی نخواهی دید ( دنیا را به كامت تلخ می كنم).

مادرم نام مرا « مرگِ تو » گذاشت و روزگار هم مرا پتك كلاه‌خود و سر تو قرار داده است (عامل مرگت من هستم)!

اشكبوس به او گفت : بدون اسب آمده ای و فوری خود را به كشتن خواهی داد.

رستم چنین به او پاسخ داد : ای مرد جنگجو ی ِ بیهوده گو (موقوف المعانی با بیت بعد)

آیا تا به حال ندیدی كه پیاده ای بجنگد و زورگویان را بكشد و نابود سازد؟ (مسلماً دیدی)

هم ‌اكنون، ای سوار جنگجو پیاده جنگین را به تو یاد می‌دهم (یا در حالی كه پیاده هستم ، جنگیدن را به تو می‌آموزم).

مرا طوس به این خاطر به جنگ فرستاده است تا اسب اشكبوس را از او بگیرم.

اشكبوس به او گفت كه با تو سلاحی غیر از مسخره كردن و شوخی (غیر جدی بودن) نمی‌بینم.

رستم به او گفت: تیر و كمان مرا (اسلحه‌ام را) ببین، زیرا هم‌اكنون خواهی مرد (با تیر و كمان من خواهی مرد)

رستم وقتی دید كه اشکبوس به اسب عزیزش می نازد كمانش را آماده كرد و زه آن راكشید.

یك تیر به پهلوی (سینه) اسب اشكبوس زد به گونه ای که اسب از بالا به زمین افتاد و مرد.

رستم خندید و با صدای بلند گفت: اكنون پیش جفت و همراه عزیزت بنشین (برای او عزاداری كن).

شایسته است كه لحظه ای جنگیدن را رها كنی و سرش را به آغوش بگیری /و كمی هم استراحت كنی.

اشكبوس فوری كمانش را آماده كرد و در حالی كه می‌لرزید و چهره‌اش از ترس زرد شده بود.

آنگاه به طرف رستم تیرهای زیادی پرتاب کرد. رستم به او گفت : بیهوده .... (موقوف المعانی با بیت بعد)

جسمت را خسته می‌كنی و دو بازو و جان بدخواه و ناپاكت را می‌آزاری.

رستم دست به كمربند خود برد /و یك‌چوبه تیر از جنس چوب خدنگ انتخاب كرد.

تیری كه نوك آن سخت برندهمانند الماس که نوک آن را جلا داده بودند و مثل آب شفاف بود و به انتهای آن چهار عدد پر عقاب بسته بود.

رستم كمان را در دست گرفت و تیر از جنس چوب خدنگ را در شست گذاشت و آماده‌ی پرتاب كرد.

(رستم) تیر را به سینه‌ی اشكبوس زد و آسمان هم  رستم را تحسین كرد و دستش را بوسید.

 اشكبوس در همان لحظه و فوری جان داد و مرد طوری شد كه گویی اصلاً از مادر زاده نشده بود.