گام به گام کارگاه نوشتن صفحه 77 درس 5 نگارش (1) (نوشتۀ ذهنی (1) جانشین سازی)

دریا آبی‌تر از همیشه، آرام‌تر از همیشه و زیباتر از همیشه تنش را به تن ساحل می سپارد و موج‌ها با رقص‌های زیبای آرامشان برای ساحل دلبری می‌کنند.دختری آمد و پشت به من ایستاد. هوا سرد بود و نمی‌توانست مرا بگشاید که مبادا سرما بخورد. با لبخند رضایت بخشی دستش را بر روی من کشید.گویی دارد در ذهنش بر روی دریا دست می‌کشد. شفاف‌تر از همیشه فضای رو به‌روی خود را نشانش دادم. از دیدن آن همه زیبایی هم من و هم او به وجد آمده بودیم نزدیک به طلوع خورشید بود وقتی آفتاب آرام آرام خود را از پشت ابرها نمایان کرد و بیرون آمد، نور تابانش به من خورد و از من عبور کرد.کمی گرم شدم.نور به داخل اتاق هم نفوذ کرد.دخترک تا نور را دید دوان دوان به سمتم آمد و مرا گشود و با خوشحالی و هیجان زیاد به فضای روبه‌رویش خیره شد.من هم از فرصت استفاده کردم و داشتم اتاقش را می‌پاییدم. چه اتاق زیبایی داشت!با آن‌که کوچک بود ولی بسیار دلنشین بود. خوب داشتم میگفتم اِاِاِ دخترک رفت و مرا به حال خود گذاشت.هوا کم کم ابری شده بود. می‌توانستم حسش کنم . ترس تمام تنم را فرا گرفته بود. نه،این حق من نیست.من که دریا را به آن زیبایی به نمایش گذاشتم...این حق من نبود. ناگهان بادی آمد و محکم به جای خود برگشتم ولی محکم‌تر از همیشه ایستادم تا مبادا تکه تکه ای از وجودم به پایین بیفتد. تلاش می‌کردم برای زنده ماندن ،برای نشکستن. دوست کناری من هم همینطور. هردو سخت تلاش می‌کردیم که باد در این بازی مسخره‌اش بر ما پیروز نشود.کسی در خانه نبود که به حال زار ما توجهی کند. از دخترک دیگر خوشم نمی آمد . اگر او سهل انگاری نمی‌کرد هیچ وقت الان به این وضعیت نمی افتادیم . دوستم به سختی گفت که نمی‌تواند تحمل کند. باد با سرعت هرچه تمام‌تر دارد مارا به جدار دورمان می‌کوبد.در صورتی که وضعیت من هم بهتر از او نبود ولی باز هم خواستم تحمل کند تا به باد نشان دهیم که ما پیروز می‌شویم. در همین لحظه اتفاقی که نباید می افتاد، افتاد. باد این بار با سرعت غیر قابل باوری وزید.دوست بیچاره ی من تکه تکه شد.نمی‌توانستم باور کنم دیگر ندارمش. حتی دیگر دریا هم خروشان و مواج شده بود.دیگر خبری از آرامشش نبود.دیگر موجی نبود که دلبری کند. دیگر ماندن را جایز ندانستم.ما با هم به این خانه آمده بودیم حال که او نیست پس با هم ، هم باید از این خانه برویم. خودم را به دست باد سپردم. لحظاتی بعد تکه‌های من و دوستم در هم گره خورد. می‌توانستم از آن تکه‌ها حس کنم و بفهمم لبخندش را...باران کم کم شروع شد و آرام آرام روی ما فرود آمد،حتی آسمان هم دیگر به حالمان به گریه افتادو چه بی‌رحمانه بود بازیِ مسخره یِ باد!

داستان زندگیِ من مقدمه ای ندارد از آنجایی که به یاد دارم یا با یک بسته از فال های حافظ روانه ی خیابان ها شدم یا با دسته ای ازگُل های رُزِ قرمز ...قَدم زنان خودم را به سرِ چهارراه می رسانم در راه یک به یک آرِزوهایم را می شمارم . زمانی که به ویترین مغازه ها نگاه می کنم هر روز یک چیزی به آرِزوهایم اضافه می شود . اگر آرِزوهایِ محالم را برایِ کسی بگویم حتما خنده اش می گیرد.بالاخره به سرِ چهارراه می رسم. رنگِ قرمز را دوست دارم ، همیشه بی صبرانه منتظرِ چراغ قرمز سرِ چهارراه هستم . شاید اگر از کسی بپرسی که چه رنگی را دوست داری؟ یک رنگ را بی دلیل بگوید فقط به خاطراینکه آن رنگ زیباست اما من رنگِ قرمز را دوست دارم چون هر یک از عددهایِ چراغ قرمز سرِچهارراه لحظه ای از آینده ام را می سازد.بعضی وقت ها به کنارِ پنجره یِ ماشین ها که می روم وَ گُل ها را جلو می بَرم ، شیشه یِ ماشین را به سرعت بالا می کِشند و حتی نگاهی هم نصیبَم نمی کنند ، گاهی هم به گُل ها نگاهی می کنند و لحظاتی طول می کِشد تا گُلی انتخاب کنند .بعضی وقت ها با خودم می گویم کاش من هم حقِ انتخاب داشتم کاش من هم انتخاب می کردم .کاش می توانستم چیزی که دوست دارم را داشته باشم .کاش زندگی ام اینقدر زوری نبود .کاش فقط محتاجِ خدا بودم نه بنده اش.زندگی ام فقط با یک کلمه می گذرد ( کاش)..!اِمروز هم تمام شد ، شاخه گُلی ماند .آن شاخه گُلی که مانده اُمیدم را به فردا بیشتر می کند .فردا آرِزوهایم بیشتر و بیشتر خواهد شد .فردا زیباییِ چراغ قرمز بَرایم چند برابر خواهد شد .فردا لحظه ای به آینده ام نزدیک تر خواهم شد .فرداها را دوست دارم ، مَرا به آینده ای که روزی با اعداد چراغ سرِ چهارراه ساخته ام نزدیک تر می کند .دردِ زندگی ام را با لبخندی پنهانش می کنم اما...*اما زیباییِ زندگی ام اینجاست که ملکه یِ قلمروِ خودم هستم ،حتی حال که قلمروام به اندازه یِ عرضِ شانه هایماست...*«قبل از مردن ، زندگی کن »

خورشید چادر تیر و تاریک غروب را برتن می کند.سوز سرد هوا ابرها را به تیر می کشد.

آسمان بی رنگ تر از همیشه می شود و هلال ماه در کورسویی پشت ابرها پنهان می شود.

من بی پناه کنج انباری سرد که دیوارهای ترش وجودم را مثل خوره اذیت می کند.

پیرمرد آمد.بی رحمانه به وجودم چنگ می زند انگار که دلیل نا توانی اش منم.

مرا به دنبال خود می کشد به خیابان هایی که قدم به قدم آن را از بر کرده ام.

پاک می کنم ردپای سرد مردم را از تن خسته خیابان و با نوازش هایم جانی تازه می بخشم به تن سرد و خاکستری سنگ فرش خیابان.

باد پریشان می کند ته مانده بی مصرف انسان ها را و عمداً تیغ می کشد بر تن برهنه من زیر انبوه زباله های بی رحم.

روزها همدم دخترکی می شوم که جارو می کند برگ های برق زده حیاط را و زمزمه می کند شعر های ساده سهراب را.

باران در میان گیسوان اشفته ام می نشیند و بوی خاک نمناک را نفس می کشم و معنا غریب پاییز را می فهمم.

گاه افتخار همراهی در رقص با او را در مجلس رقص خیالی اش می یابم.

گاهی سرک می کشم و عضو جدید قبیله را میبینم،جارو برقی را می گویم.

فرش های دستبافت اتاق را با دقت و قدرت عجیبی می کشد؛ اعضا و دستگاه های فوق پیشرفته اش گرد بی گناه را می لمباند.

به نظر می رسد از من عزیزتر است،زیاد به او توجه دارند انگار یک سر و گردن از ما بهتر است.

من را پرت می کنند داخل انباری سر و ترسناک گوشه حیاط و او داخل کمد گرم و نرم لم می دهد.

دنیا است دیگر منطق ندارد،به قول معروف نو که به بازار بیاید کهنه دل ازار می شود‌.

کاش جارویی می شدم که کینه و خشم دل ها را پاک کنم و گرد بی وفایی را برهانم.

کاش پیشمرگ و سلاح مقاومت پیرمرد در این دنیا بی منطق و بی رحم نبودم.

کاش سر می رسید فصل انتظار دخترک......