1) ایران بر شناسایی، معرفی و تنبیه متجاوز و پرداخت غرامت تاکید داشت که این شرایط مورد قبول صدام نبود.
2) هیچ پیشنهاد صلح واقعی ارائه نشده بود و آتشبس تنها از جانب افراد و سازمانهای مختلف توصیه میشد.
3) نقاطی از شلمچه، طلائیه، مرز فکه تا قصرشیرین و شهرهای سومار، نفت شهر و مهران عملا در اشغال دشمن بود.
4) تعداد نیروهای بعثی عراق و امکاناتشان نه تنها کم نشده بود، بلکه افزایش یافته بود.
پس از عملیات کربلای 5 در سال 1365 و شکست عراق، دنیای استکبار را برای تصویب قطعنامه 598 واداشت.
ایران در 27 تیرماه 1367 از طریق نامه رسمی وزارت امور خارجه، قطعنامه را پذیرفت. این قطعنامه در تاریخ 18 تیر 1367 در شورای امنیت سازمان ملل به تصویب رسید.