انواع سکونتگاه ها:

1) عشایری:

1) قدیمی ترین نوع سکونتگاه که در ایران شناخته شده است سکونتگاه عشایری است در این نوع زندگی سکونت و یکجا نشینی دائمی دیده نمی شود.

2) عشایر بطور مستقیم از منابع استفاده می کنند.

3) وجود کوه های البرز و زاگرس و نیز دشت های پست و هموار مجاور آن ها شرایط مساعدی را برای دامپروری فراهم کرده است.

4) عشایر زندگی اجتماعی قبیله ای دارند و از ایل و طایفه تشکیل شده اند و داراری پیوندهای خویشاوندی با هم اند.

5) ایالات عمده ایران ایل سون، بختیاری، قشقائی، ترکمن هستند.

2) روستا :

محلی است که فعالیت اغلب ساکنان آن به زمین وابسته است و بیشتر به کشاورزی و دامداری اشتغال دارند.

ویژگی های روستا:

1) همکاری بین روستائیان در زمان کاشت و برداشت

2) آب و هوای پاک و زندگی سالم تر و بهتر

3) عرضه خدمات کمتر و محدود تر

4) وجود چشم اندازهای طبیعی و زیب

5) پایبندی نسبت به آداب و رسوم محل زندگی

3) شهر:

در ایران به جایی گفته می شود که بیش از 1000 نفر جمعیت داشته باشد و دارای شهرداری باشد.

ویژگی های شهر:

1) خانه های فشرده و محله پر تراکم

2) اشتغال در بخش خدمات و صنعت

3) تفاوت ارزش و آداب و رسوم شیوه زندگی مردم

4) ضرورت وجود خدمات و تسهیلات بیشتر

اجزاء سکونتگاه های روستایی:

خانه ها – مزارع – چراگاه ها – باغ ها – مکانهای عمومی – مساجد -میدانها – شبکه های معابر- راه ها

اجزاء سکونتگاه های شهری:

کاشانه ها – خیابان ها – میدان – مکان های آموزشی و تفریحی و دانشگاهی – بازار

اَشكال سکونتگاه های روستایی:

1) پراکنده: خانه ها با فاصله از هم قرار دارند

2) متمرکز: تحت تاثیر پدیدهای اطراف خود ( 1- متمرکز 2- خطی 3- پلکانی 4- میدان گاهی)

اَشكال شهرها:

شهرها با توجه به چگونگی پیدایش و کارکردهای مختلف خود شکل های متفاوتی دارند.

1) شعاعی

2)خطی

3)شطرنجی