جهت یابی

1)یافتن جهت های جغرافیایی را جهت یابی می گویند.

2)جهت های اصلی : شامل جهت های چهارگانه شمال،جنوب، مشرق و مغرب است.

3)جهت های فرعی : به جهت هایی گفته می شود که بین چهار جهت اصلی واقع شده اند.

4)اصول جهت یابی به وسیله قطب نما یا به وسیله گیرنده های دستی جی پی اس به راحتی و با دقت بسیار زیاد، انجام می شود.

5)جهت یابی به کمک خورشید : خورشید هر روز صبح تقریبا از سمت مشرق طلوع و در آخر روز از سمت مغرب غروب می کند و چون ایران در نیم کره شمالی زمین واقع شده است، اغلب در هنگام ظهر خورشید در نیمه ی جنوبی آسمان است و سمت جنوب را نشان می دهد.

6)جهت یابی به کمک شاخص : پس از نصب شاخص، انتهای سایه آن را با سنگ علامت گذاری می  کنیم. پس از 20 دقیقه محل جدید را دوباره علامت گذاری می کنیم و طوری می ایستیم که پای چپ روی نقطه ی اول و پای راست روی نقطه دوم باشد، روبه روی ما شمال و پشت سر ما جنوب خواهد بود,

7)جهت یابی به کمک ستاره قطبی : در نیم کره شمالی، ستاره قطبی با دقت بسیار زیادی جهت شمال را نشان می دهد. دبّ اکبر به مجموعه ای از هفت ستاره گفته می شود که در آسمان به شکل ملاقه دیده می شوند. اگر فاصله دو ستاره لبه آبریز ملاقه را یک واحد در نظر بگیریم و آن را 5 برابر در همان مسیر ادامه دهیم، به تک ستاره ای پر نور می رسیم که ستاره قطبی است و اگر به سمت آن بایستیم، رو به شمال ایستاده ایم.

8)جهت یابی به کمک ماه: دو سر هلال ماه را با خط فرضی به یکدیگر وصل می کنیم و امتداد می دهیم. اگر شکلی شبیه به حرف لاتین p شود، در نیمه اول ماه اگر شبیه حرف لاتین q شود، در نیمه دوم ماه قرار داریم. سطح برجسته کاه در حالت p جهت مغرب و در حالت q جهت مشرق را نشان می دهد.