انواع منادا

الف) منادای مضاف:

در صورتیکه بعد از کلمه ی منادا، مضاف الیه نیامده باشد؛ منادا از نوع غیرمضاف خواهد بود.

اگر منادای غیر مضاف، از اسمهای معرب باشد باید مرفوع شود.

ب ) منادای مضاف:

در صورتیکه بعد از منادا، مضاف الیه بیاید منادای مضاف خواهیم داشت.

اگر منادای مضاف، از اسمهای معرب باشد باید منصوب شود.

در منادای مضاف اگر کلمه ی منادا در حالت مثنی یا جمع مذکر سالم باشد، حرف (ن) از آخرش حذف میشود.

اگر منادا، مضاف به (ی) متکلم وحده (اول شخص مفرد) باشد، جایز است که ضمیر (ی) حذف شود.

البته در این حالت کلمه ی بعد از حرف ندا حرکت کسره (ــِـ) می گیرد    

الف ) منادا گاهی بصورت «منادی» نوشته می شود.

ب ) هرگاه منادا همراه با (الـ) زائد باشد، قبل از آن باید از کلمه ی (أَيُّهَا) برای مذکر و از (أَيَّتُهَا) برای مونث استفاده کنیم.

ج ) کلمه ی (الله) هرچند که دارای (الـ) هست، اما در حالت ندا نیازی به (أَيُّهَا) ندارد؛ یا اَللَّهُ

و گاهی حرف ندا حذف شده و بجای آن میم مشدد (مّ) در آخر کلمه ی (الله) می آید

یا الله= اَللَّهُمَّ

در دو مثال بالا از طریق وجود فعل امر (أَغْلِقْ) ، ضمیر دوم شخص (کَ) و فعل نهی (لَا تَکتُبی) متوجه جمله ی ندایی میشویم.

اما اگر در جمله از فعلهای اول شخص و سوم شخص و یا ضمیرهای اول شخص و سوم شخص آمده باشد که مرجع آنها کلمه ی اول جمله باشد، در اینصورت جمله ندایی نخواهد بود:

در دو جمله ی بالا با وجود فعلهای (خَرَجُوا / يَغْفِرُ) که سوم شخص بوده و به اسمهای اول جمله مربوط می باشند نشان دهنده ی جمله ی عادی و غیرندایی هستند