واژه |
معنی واژه |
واژه |
معنی واژه |
ارگ |
قلعه |
باغستان |
منطقه پر از باغ |
انگاره |
طرح، نقشه |
اوایل |
جمع اوّل |
فقه |
علم احکام شرعی |
باب |
در |
غرفه |
بالاخانه |
مَدرس |
کلاس، آموزگاه |
سنجیدن |
اندازه گیری کردن |
بل |
بلکه |
نمایان |
آشکار |
بگذارد |
بگذراند |
اسرار |
رازها |
حکما |
جمعِ حکیم |
حیات |
زندگی |
آستانه |
آغاز، آستان |
منقلب شد |
دگرگون شد |
گیرودار |
بحبوحه |
رفت |
رفتار کرد |
بازآمد |
برگشت |
ادیب |
ادب دان |
اجداد |
جمعِ جد؛ نیاکان |
مدارس |
جمعِ مدرسه |
دم بهار |
دمیدن، طلوع بهار |
وصال |
رسیدن |
به هنگام |
سر وقت |
غربت |
غریب بودن |
استشمام |
بوییدن |
مهتاب |
نور ماه |
تاب |
تحمل، نور، تابش |
شیعۀ گمنام و غریب |
منظور شریعتی |
مدینۀ پلید |
کوفه |
هیاهوی گلّه خوابید |
فروکش کرد |
تلقّی |
دریافت، نگرش، تعبیر |
معلقّ |
آویزان |
تلألؤ |
درخشش |
شکفتن |
باز شدن |
پروین |
چند ستاره درخشان |
قدس |
پاکی، صفا، قداست |
ماورا |
فراسو، غیرمادی |
برکردن |
بلند کردن |
سرد و بی روح |
بدون معنویت |
پژمردن |
پلاسیدن |
آلود |
آلوده شد |
شیهه |
صدای و آواز اسب |
خفیف |
سبک |
ایل و تبار |
خانواده و نژاد و اجداد |
بساط |
گستردنی |
تفنگ مشقی |
تفنگ آموزشی |
حدّ و حصر |
اندازه |
دار و ندار |
همه دارایی |
یغما |
غارت، تاراج |
به یغما رفتن |
غارت شدن |
افراشتن |
برپا کردن |
مصیبت |
گرفتاری |
بَن |
پسته وحشی |
خو گرفتن |
عادت کردن |
محصور |
احاطه شده |
تنفّس |
نفس کشیدن |
جانفرسا |
جانکاه |
حیاط |
محوطه باز خانه |
کلانتری |
شهربانی، سرپرستی |
تصدیق |
گواهی نامه |
پررنگ و رونق |
جذاب و دلربا |
آویخت |
آویزان کرد |
مزایا |
جمعِ مزیت، برتری ها |
نگاشتن |
نوشتن |
از سر گرفتند |
از نو آغاز کردند |
مباهات |
افتخار، سرافرازی |
می نگریست |
نگاه می کرد |
عشیره |
خاندان |
شوکت |
شکوه |
گرده |
پشت، بالای کمر |
تاخت و تاز |
دواندن |
به تیر دوختند |
تیر زدند |
دلاویز |
پسندیده، خوب، زیبا |
دودل |
مردد |
گریبان |
یخه |
مواهب |
موهبت ها، بخشش ها |
بطالت |
بیهودگی، بیکاری، کاهلی |
کسان |
افراد |
مهر |
مهربانی |
دیار |
سرزمین |
یار |
یاور |
ترقّی |
پیشرفت |
تاب |
تحمّل |
رفاقت |
دوستی |
خو گرفتن |
عادت کردن |
صفا |
پاکی، پاکدلی |
تکاپو |
کوشش |
دانش نامه |
مدرک |
عدلیه |
دادگستری |
دادیاری |
وکالت |
اندوه گُسار |
غمخوار، غم گسار |
عدلیه |
دادگستری |
تیزبال |
تیزپرواز، تیزپر |
حیاط |
محوطه باز خانه |
بهارخواب |
بالاکن، ایوان |
ییلاق |
سردسیر |
گسارید |
میل کردن |
لبریز |
سرشار |
مهر |
مهربانی |
کبک دری |
کبک درّه |
کمانه |
نام کوهی |
مولیان |
نام محله ای در بخارا |
مدهوش |
سرگشته |
ایل و تبار |
خانواده و نژاد و اجداد |
||
شبدر |
گیاهی علفی و یک ساله |
||
خواندن |
فراخواندن، دعوت کردن |
||
آموی |
زمین کنار رودخانه «آمو» |
||
حلوا |
گونهای شیرینی، افروشه |
||
مشایعت |
همراهی کردن، بدرقه کردن |
||
نظاره |
نگاه، تماشا کردن، نگریستن |
||
سموم |
باد بسیار گرم و زیان رساننده |
||
قندیل |
چراغ یا چلچراغی که می آویزند |
||
ابدیّت |
جاودانگی، پایندگی، بی کرانگی |
||
بساط تهویه |
دستگاه پالایش و جابجایی هوا |
||
تفرجّگاه |
گردشگاه، جای تفرج، تماشاگاه |
||
حکمت |
فلسفه، به ویژه فلسفه اسلامی |
||
تعبیر |
بیان کردن، شرح دادن، بازگویی |
||
مزینان |
نام یک روستا در استان خراسان |
||
اهورایی |
خدایی، ایزدی، منسوب به اهورا |
||
برخاسته اند |
برانگیخته شده اند، بلند شده اند |
||
نشئه |
حالت سرخوشی، کیفوری، سرمستی |
||
کُرَند |
اسب که رنگ آن میان زرد و بور باشد |
||
زین و برگ |
تجهیزات اسب مانند: زین و افسار و ... |
||
چهار دیواری |
زمینی که در چهار سمت آن دیوار باشد |
||
اسرا |
در شب سیر کردن؛ هفتمین سوره قرآن |
||
کَهَر |
اسب یا استری که به رنگ سرخ تیره است |
||
قاش |
قاچ، قسمت برآمده جلوی زین؛ کوهه زین |
||
شبدر دوچین |
شبدری که دوبار پس از روییدن چیده شده باشد |
||
زبانزد |
موضوعی که بر سر زبانها افتد و در همهجا بگویند |
||
تموز |
ماه دهم از ماه رومیان تقریبا مطابق با تیرماه؛ ماه گرما |
||
ارادت |
میل و خواست، اخلاص، علاقه و محبت همراه با احترام |
||
ماوراء الطّبیعه |
آنچه فراتر از عالم طبیعت و ماده باشد؛ مانند خداوند، روح و مانند آنها |
||
پرنیان |
نوعی حریر، پارچه ابریشمی دارای نقش و نگار، سختی راه برایم آسان شد |
||
گرمسیر |
منطقهای که تابستانهای بسیار گرم و زمستانهای معتدل دارد؛ مقابل سردسیر |
||
ایل |
گروهی از مردم هم نژاد که فرهنگ و اقتصاد مشترک دارند و معمولا به صورت چادرنشینی زندگی می کنند |
||
طفیلی |
منسوب به طفل، وابسته، میهمان ناخوانده، آن که وجودش یا حضورش در جایی، وابسته به وجود کس یا چیز دیگری باشد |
||
گرما را به گرمسیر سپردند |
ترک کردند |
||
ناله های گریه آلود آن روح دردمند و تنها |
منظور حضرت علی |