وظیفه هر مرد و زن مسلمان در برابر افراد نامحرم، چشم پوشی از نگاه به آن هاست.
امام صادق (ع) درباره بی توجهی به این قانون الهی می فرماید:
نگاه کردن (به نامحرم) تیری از تیرهای زهرآگین شیطان است که تخم گناه را در دل انسان می کارد و همین برای به گمراهی کشیدن صاحب نگاه کافی است. چه بسیار نگاه های کوتاهی که حسرتی طولانی در پی دارند.
نگاه حرام علاوه بر آنکه خودش گناهی بزرگ است، مقدمه و زمینه ساز گناهان بزرگ دیگر نیز به شمار می رود. برخی جرم ها و جنایت ها ابتدا تنها با یک نگاه حرام آغاز شده اند. میان نگاه و گناه فاصله اندکی است. گاهی زهر مسمومیت این نگاه ها تا آخر عمر در وجود انسان می ماند و هیچ پادزهری آن را نمی تواند درمان کند.
کسی که از «خط قرمزهای» نگاه عبور می کند، به منطقه «ورود ممنوع» وارد می شود و گرفتار می گردد؛ گرفتار حسرت و اندوہ، گرفتار نا آرامی و اضطراب.
ولی اگر انسان نگاه خود را کنترل کند، پاداش عظیم الهی هم در این دنیا و هم در جهان انتظار اوست.
پیامبر اکرم (ص) در این زمینه می فرماید:
هر کس چشم خود را از نگاه به نامحرم فرو بندد، خداوند شیرینی ارتباط با خودش را در دل او ایجاد می کند. پس بهتر است آرامش خود را فدای لذت های لحظه ای و آنی نکنیم تا شیرینی محبت و آرامش الهی را در درون خود احساس کنیم.