در اواخر جنگ جهانی اول حکومت روسیه بر اثر وقوع انقلابی عظیم سرنگون شد. پس از آن ، نام این کشور به اتحاد جماهیر شوروی تغییر یافت و نیروهایش را از ایران فراخواند.
انگلستان با استفاده از این موقعیت کوشید نفوذ و سلطه ی خود را در ایران تثبیت کند. از این رو با وثوق الدوله نخست وزیر ایران، قراردادی بست که به قرارداد ۱۹۱۹ معروف شد.
این قرارداد بین ایران و انگلستان بسته شد. براساس این قرارداد اداره امور نظامی و مالی ایران در اختیار کارشناسان (مستشاران نظامی و مالی) انگلستان قرار می گرفت.
قرارداد ۱۹۱۹ در ایران با مخالفت گسترده ای از جمله: آیت الله مدرس و شیخ محمد خیابانی روبرو شد.
احمد شاه قاجار نیز از تأیید آن خودداری کرد.