اسمی است که شاعر برای خود در نظر می گیرد و معمولا در پايان شعرش می آورد. تخلص، نامِ شعریِ شاعر است. به عنوان مثال :
سعديا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکويی نبرند
«سعدی: تخلص»
شهريارا بی حبیب خود نمی کردی سفر اين سفر، راه قیامت می روی، تنها چرا
«شهريار: تخلص»
زهد نظامی که طريقی خوش است زير نشینِ علم زرکش است
«نظامی: تخلص»