در دوران صفویه به دلیل حکومت مرکزی نیرومند و برقراری نظم و امنیت در سراسر کشور شرایط مناسبی برای رونق زندگی اجتماعی و اقتصادی پدید آمد.
جمعیت ایران در آن دوره حدود 10 میلیون نفر تخمین زده می شود.
بیشترین ساکنان ایران را روستاییان و کوچ نشینان تشکیل می دادند.
کوچ نشینان به دامداری و صنایع دستی و روستاییان به کشاورزی و صنایع دستی اشتغال داشتند.
به عقیده ی جهانگردان اروپایی ، وضع زندگی دهقانان ایرانی در دوره صفویه به مراتب بهتر از وضع دهقانان در مناطق حاصلخیز اروپا بوده است.
یکی از منابع عمده درآمد حکومت صفوی مالیاتی بود که از کشاورزان و دامداران می گرفتند.
در دوره صفویان حدود 10 تا 15 درصد ایرانیان در شهرها زندگی می کردند.
شهرنشینان بیشتر دارای مقام های زیر بودند: