هدف ما در نهی از منکر این است که انسان خطاکار به اشتباهاتش ادامه ندهد.
گاهی همین که با دیدن یک گناه روی خود را برگردانیم و با فرد خطاکار به سردی رفتار کنیم، برای جلوگیری از آن اشتباه کافی است.
گاهی نیز شخص خطاکار متوجه زشتی رفتارش نیست؛ در این صورت ما باید با مهربانی و با برخورد خوب، او را متوجه اشتباهش کنیم و با احترام از او بخواهیم که دیگر آن خطا را تکرار نکند.
در بعضی موارد نیز برای اینکه ناراحتی خود را از انجام گناهی نشان دهیم، باید آن جا را ترک کنیم.
1- برای حفظ آبروی افراد، تا حد امکان نباید خطاهایشان را در حضور دیگران به آن ها بازگو کنیم.
2- برای اینکه تأثیر امر به معروف و نهی از منکر بیشتر شود، خوب است خودمان به آنچه دیگران را به آن توصیه می کنیم، عمل کنیم و کاری را که از آن نهی می کنیم، انجام ندهیم.
3- هر امر به معروف و نهی از منکری، یک موفقیت است؛ زیرا اگر به نتیجه برسد، علاوه بر رسیدن به رضایت و پاداش الهی به اصلاح اطرافیان و جامعه خود کمک کرده ایم و اگر به نتیجه نرسد، به وظیفه خود عمل کرده ایم و از اجر و ثواب خداوند بهره برده ایم.
زیرا مؤمنان ولی یکدیگرند؛ یعنی همدیگر را دوست دارند و نسبت به سرنوشت هم احساس مسئولیت می کنند.
آن ها همان گونه که از سعادت و خوشبختی خود لذت می برند، کامرانی و خوشبختی دیگر انسان ها نیز برایشان شیرین و شادی آور است.