هرگاه کسی مبلغی پول و یا هر چیز دیگر را به عنوان امانتی که بعد از استفاده قرار به باز گرداندن آن هست، از ما بخواهد و ما آن را در اختیار او قرار دهیم، قرض نامیده می شود.
زیرا در جامعه اسلامی، انسان های آبرومندی هستند که نمی خواهند از کسی صدقه بگیرند و قرض دادن موجب حفظ آبروی آن ها می شود.
از سوی دیگر انفاق مال در قالب قرض، فعالیت و کسب و کار را به دنبال خود دارد. زیرا کسی که صدقه می گیرد، به فکر بازگرداندن آن نیست اما فرد قرض گیرنده باید کار کند تا مبلغ قرض را برگرداند.
مسلمانی که به برادر مسلمان خود قرض دهد، در برابر هر درهمی که قرض داده، هم وزن کوه احد، حسنات خواهد داشت و اگر برای دریافت آن مدارا به خرج دهد، از پل صراط همچون برق جهنده بدون حساب و عذاب خواهد گذشت و کسی که برادر مسلمانش از وضع خودش پیش او شکایت برد و از او تقاضای قرض کند اما وی به او قرض ندهد، خداوند در روزی که نیکوکاران را پاداش می دهد، او را از بهشت محروم خواهد ساخت.
البته در تعالیم معصومین از قرض گرفتن در حالت بی نیازی و یا موارد غیر ضروری نهی شده است. چرا که درخواست از دیگران آبروی انسان را در معرض خطر قرار می دهد.