نمونه سوالات تستی فصل 17 فارسی یازدهم همراه با جواب تشریحی

رابیندرانات تاگور – ع. پاشایی

رابیندرانات تاگور – نجف دریابندری

جبران خلیل جبران – ع. پاشایی

جبران خلیل جبران – نجف دریابندری

ماه نو و مرغان آواره – کوروش صفوی

پیامبر و دیوانه – نجف دریابندری

ماه نو و مرغان آواره – ع. پاشایی

پیامبر و دیوانه – ع. پاشایی

1

2

3

4

چراغدان : جایی یا طرفی که در آن چراغ بگذارند

هیاهو : داد و فریاد، جاروجنجال، غوغا

برزیگر : دهقان، کشاورز

رغبت : میل، خواستن

4

3

2

1

خاموشی دریا و هیاهوی خاک و موسیقی آسمان را در خود دارد

چراغدان را هم که همیشه صبورانه در سایه می ایستد، از یاد مبر

از شعله به خاطر روشنایی اش تشکر کن

چهار پا روی خاک هیاهو میکند

مضاف الیه – مضاف الیه – مفعول قید

متمم – مضاف الیه – مفعول – قید

مضاف الیه – مضاف الیه – مسند – قید

متمم – مفعول – مسند – قید

یک گروه مسندی – دو گروه قیدی

دو گروه مسندی – سه گروه قیدی

یک گروه مسندی – سه گروه قیدی

یک گروه مسندی – چهار گروه قیدی

طبیعت، زیبا، آفریده شده است

طبیعت زیبا تجلی خداوند است

غزل فارسی یکی از زیبا ترین حوزه های شعر است

طبیعت با باران زیبا گردید

سپهر و ستاره

پدر و مادر

ورزش و کشتی

دریا و ماهی

سه حرف اضافه دارد.

دو حرف ربط دارد.

دو حرف عطف دارد.

یک واژه مرکب دارد.​​​​​​​

ممکن از ناممکن می پرسد : خانه ات کجا است

هنگامی که در فروتنی بزرگ باشیم بیش از همه به آن بزرگ نزدیک شده ایم

اما چراغدان را هم که همیشه صبورانه در سایه می ایستد، از یاد مبر

گریه کنی که اگر آفتاب را ندیده ای ستاره هارا هم نمی بینی

نابرده رنج گنج میسر نمیشود / مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

خضور قلب می باید در این کار / اگر داری وگر نه رو به دست آر ​​​​​​​

میخواره سر مست به دنیا نکند میل / دیوانه مدهوش ز دانش نزند لاف

به کاخ دهر که گه شیون است و گه شادی / به میل گر ننشینی، به جبر بنشانند.

در بهاران کی شود سرسبز سنگ / خاک شو تا گل بروید سنگ سنگ

بت خودرا بشکن خارو ذلیل / نامور شو به فتوت چو خلیل

ای شکم خیره به نانی بساز / تا نکنی پشت به خدمت دو تا

چو خودرا به چشم حقارت بدید / صدف در کنارش به جان پرورید

تو را کلاه بود و خاسته در بر / کنون سری نه که بر وی نهند هیچ کلاه

هرکه را بدهی و بکنی آن کرم / او سلیمان است و آن کس هم منم

بلندی از آن یافت کو پست شد / در نیستی کوفت تا هست شد

بزرگی بایدت بخشندگی کن / که دانه تا نیفشانی نروید

داستان شب هجران تو گفتم با شمع / آنقدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد

سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست / در میان این و آن فرصت شمار امروز را

خواجو ز دور چرخ چو امروز فرصتست / دریاب جام باده صافی و روی یار

این یک دم عمر را غنیمت میدان / از رفته میندیش و ز آینده نترس

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست / که هرچه بر سر ما می رود ارادت اوست

کنون چون اوفتاد این کار مارا / خداوندا به خود نگذار مارا

مرد که میباید که باشد سرشناس / تا شناسد شاه را در صد لباس

تواضع سر رفعت افرازدت / تکبر به خاک اندر اندازدت

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول / و آخر بسوخت جانم در کسب این فضایل

کسی کز عشق خالی شد فسردست / گرش صد جان بود بی عشق مردست

ز سر عشق کس آگاه نیست قصه مخوان / کدام محرم دل ره در این حرم دارد

حدیث عشق جانان گفتنی نیست / وگر گویی کسی هم درد باید

کنونت که امکان گفتار هست / بگو ای برادر به لطف و خوشی

من نه آنم که زجور تو بنالم حاشا / بنده معتقد و چاکر دولت خواهم

سخن کم گوی و نیکو گوی در کار / که از بسیار گفتن، مرد شد خوار

گر هنرمند گوشه ای گیرد / کام دل از هنر کجا یابد

اما چراغدان را هم که همیشه در سایه می ایستد، از یاد مبر

ممکن از ناممکن می پرسد خانه ات کجاست؟ پاسخ می آید در رویای یک ناتوان

آدمی، اما خاموشی دریا و هیاهوی خاک و موسیقی آسمان را در خود دارد

هنگامی که در فروتنی، بزرگ باشیم، بیش از همه به آن بزرگ نزدیک شده ایم

از شعله به خاطر روشنایی‌اش سپاس‌گزاری کن / اما چراغ دان را هم که همیشه صبورانه در سایه می‌ایستد از یاد مبر.

گریه کنی اگر که آفتاب را ندیده‌ای / ستاره‌ها را هم نمی‌بینی.

ماهی در آب خاموش است و چهارپا روی خاک هیاهو می‌کند و پرنده در آسمان آواز می‌خواند.

آدمی / اما / خاموشی دریا و هیاهوی خاک و موسیقی آسمان را در خود دارد.

 داستان شب هجران تو گفتم با شمع / آن‌قدر سوخت که از گفته پشیمانم کرد

سعديا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست / در میان این و آن فرصت شمار امروز را

خواجو ز دور چرخ چو امروز فرصتست / دریاب جام بادهٔ صافی و روی یار

این یک دم عمر را غنیمت می‌دان / از رفته میندیش و ز آینده مترس

ترسم گسلد مویت از کشمکش دل‌ها / زنهار سبک می‌رو کاین بار گران داری (قید)

مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم / جرس فریاد می‌دارد که بربندید محمل‌ها (صفت)

گر می‌فروش حاجت رندان روا کند / ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند (مسند)

ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی / در فکرت تو پنهان صد حکمت الهی (نهاد)

ماه نو و مرغان آواره – کورش صفوی

پیامبر و دیوانه – نجف دریابندری

ماه نو و مرغان آواره – ع. پاشایی

پیامبر و دیوانه – ع. پاشایی

باغ فردوس ميارای كه ما رندان را / سر آن نيست كه در دامن حور آويزيم

 چه مانی بهر مرداری چو زاغان اندرين پستی / قفس بشكن چو طاووسان يكی بر پر بر اين بالا

هر دو عالم يك فروغ روی اوست / گفتمت پيدا و پنهان نيز هم

اين جهان كوه است و فعل ما ندا / سوی ما آيد نداها را صدا

یک

دو

سه

چهار

مشنو ای دوست كه غير از تو مرا ياری هست / يا شب و روز به جز فكر توام كاری هست

من چه در پای تو ريزم كه پسند تو بود / جان و سر را نتوان گفت كه مقداری هست

همه را هست همين داغ محبّت كه مراست / كه نه مستم من و در دور تو هشياری هست

گر بگويم كه مرا با تو سر وكاری نيست / در و ديوار گواهی بدهد، كاری هست

چهار

پنج

شش

سه

اما چراغدان را هم که همیشه صبورانه در سایه می‌ایستد، از یاد مبر.

ممکن از ناممکن می‌پرسد خانه‌ات کجاست؟ پاسخ می‌آید در رؤیای یک ناتوان

آدمی، اما خاموشی دریا و هیاهوی خاک و موسیقی آسمان را در خود دارد.

هنگامی که در فروتنی، بزرگ باشیم، بیش از همه به آن بزرگ نزدیک شده‌ایم.

پدر

زمینه سازان

حکومت

معلم

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست / که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست

کنون چون اوفتاد این کار ما را / خداوندا به خود مگذار مارا

مرد می‌باید که باشد سرشناس / تاشناسد شاه را در صد لباس

تواضع سر رفعت افرازدت / تكبر به خاک اندر اندازدت

ممکن از ناممکن می‌پرسد: خانه‌ات کجا است؟

هنگامی که در فروتنی بزرگ باشیم بیش از همه به آن بزرگ نزدیک شده ایم.

اماّ چراغدان را هم که همیشه صبورانه در سایه می‌ایستد، از یاد مبر

گریه کنی اگر که آفتاب را ندیده‌ای ستاره‌ها را هم نمی بینی

رابیندرانات تاگور – ع. پاشایی

رابیندرانات تاگور – نجف دریابندری

جبران خلیل جبران – ع. پاشایی

جبران خلیل جبران – نجف دریابندری

ناتوان – سايه‌بان – جواهری سرخ‌رنگ – ياری دهنده

آزرده – سايه‌بان – جواهری سرخ‌رنگ – ادامه دهنده

آزرده – خيمه – جواهری سبز رنگ – امتداد دهنده

سست – خيمه – جواهری سبزرنگ – مددكننده

یک گروه مسندی – دو گروه قیدی

دو گروه مسندی- سه گروه قیدی

یک گروه مسندی – سه گروه قیدی

یک گروه مسندی ۔ چهار گروه قیدی

طبیعت، زیبا، آفریده شده است.

 طبیعت زیبا تجلی خداوند است.

غزل فارسی یکی از زیباترین حوزه‌های شعر است.

طبیعت با باران زیبا گردید.

از آسمان تاج بارد اما بر سر آن کس که سر فرو آرد.

فراش باد صبا فرش زمردین را در گلزار گسترده بود.

چراغ حیات به وزش باد ممات فرو می‌رود.

در زیر این طاق بلند سخن از عدالت بسیار گفته‌اند.

نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود / مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

حضور قلب می‌باید در این کار / اگر داری وگرنه رو به دست آر

میخوارهٔ سرمست به دنیا نکند میل / دیوانهٔ مدهوش ز دانش نزند لاف

به کاخ دھر که گه شیون است و گه شادی / به میل گر ننشینی، به جبر بنشانند

سپهر و ستاره

پدر و مادر

ورزش و کشتی

دریا و ماهی

 (پرنده و پرستو)، (كوه و دنا)

 (فصل و زمستان)، (سبزيجات و هويج)

 (ورزش و فوتبال)، (پرندگان و كبوتر)

 (آسمان و خورشيد)، (گل و آلاله)

چهار

سه

دو 

یک

سه حرف اضافه دارد.

دو حرف ربط دارد.

دو حرف عطف دارد.

یک واژهٔ مرکب دارد.

مضاف‌الیه – مضاف‌الیه – مفعول – قید

متمم – مضاف‌الیه – مفعول – قید

مضاف‌الیه – مضاف‌الیه – مسند – قید

متمم – مفعول – مسند – قید

تو را کلاه بود و خواسته در بر / کنون سری نه که بر وی نهند هیچ کلاه

هر که را بدهی و بکنی آن کرم / او سلیمان است و آن کس هم منم

بلندی از آن یافت کو پست شد / در نیستی کوفت تاهست شد

بزرگی بایدت بخشندگی کن / که دانه تانیفشانی نروید

ماه نو و مرغان آواره – کورش صفوی

پیامبر و دیوانه – نجف دریابندری

ماه نو و مرغان آواره – ع. پاشایی

 پیامبر و دیوانه – ع. پاشایی