نمونه سوالات تستی فصل 8 علوم و فنون ادبی یازدهم همراه با جواب تشریحی

سیاهی (فعولن) - با آسمان (مستفعلن) - متناسب (فاعلاتن)

بار شکر (مفتعلن) - ساقی بیا (فاعلاتن) - ره توحید (فعلاتن) 

چون شب مرا (مستفعلن) - دلبر من (مفتعلن) - وجودی (فعولن) 

نوبت دل( فعلاتن) - کبوتری (مفاعلن) - خون مادر (مستفعلن)

ده

نه

هشت 

هفت

که پس از من - مگر امروز - چه غم از تو ـ به من آری

دل من از - من از اول - تن آدم - رخ او را

سر انگشت - ز من آموز - نگرانت - نچشد آب

سحر از شوق - تنم اینجاست ـ همه آرام - خبر از تو

ملامت - گذران - پری رو

دل آرا - جگری - حال من

صبا را - دست مهر - خبرت

به کمند ـ که مرا ـ هر شبی

دی شد و بهمن گذشت

شاهد سیمین ذقنم (ذقن: چانه)

خنک آن کس که چو ما شد. 

مطربی سرمست شد. 

چون خواب را بر هم زدی - مرا آن اصل بیداری

یار چو آیینه بود ـ به کوچه سار شهر شب

چنان تلخ باشد ـ مرا مصلحت نیست

خبر ما برسانید ـ به دلارام بگو

فعولن فعولن فعولن فعل (بلالا بلالا بلالا بلا) 

مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (لالابلا لالابلا لالابلا لالابلا) 

فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (همه لالا همه لالا همه لالا همه لالا)

مفتعلن مفتعلن فاعلن( باهمه با با همه با باهمه) 

U___/U___/U__

U__/U__/U__/U_

_U_/__U_/__U_

U/__U/__U/__U__

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن

مفتعلن مفتعلن مفتعلن مفتعلن

مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

تَتَن تن اتَّتَن تَن تَتَن تَن اتَّتَن

تَتَن تَن تَن اثْتَن تَن تَن ائَتَن تَن

تَن تَتَن تَن اتَّن تَتَن تَن تَن تَتَن

ثثتن تن اثتُتَن تَن اثتَتَن

فعولن فعولن فعولن فعولن

فعولن فعولن فعولن فعل

مفاعیلن مفاعیلن مفاعی

فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

_UU/__UU/__U_

U/___U/___U__

_U_/__U_/__U_

U/__U/__U/__U__

چشم یک عاقل و هشیار ندید که چو من واله و حیران تو نیست. 

خسته ام نیک از بد ایام خویش طیره ام بر طالع پدرام خویش. 

دلم دردی که دارد با که گوید گنه خود کرد تاوان از که جوید

خوی فلک بین که چه ناپاک شد طبع جهان بین که چه غمناک شد 

دگر از حربه خونخوار اجل نندیشم که نه از غمزه خون ریز تو ناباک تــــر اســت

نه دلی ساده ز نقش هوسم نه رسیدن به هوس دسترســـــــم 

در اندیشه ببستم قلم وهم شکستم که تو زیباتر از آنی که کنم وصف و بیانت

وه که به یک بار پراکنده شد آن چــــــــه بــــــه عمـــــــری بشـــــــــد اندوختــــــــه

چون که به لطفش نگری سنگ حجر موم شود چون که به قهرش نگری موم تو خود خاره شود

آن شکر چو برف او وان عسل شگرف او از سر لطف و نازکی از مگســـی چــه میشــود

خاک سیه بر سر او کز دم تو تازه نشد یا همگی رنگ شود یا همه آواره شود

یک سر مو از غم تو نیست که اندر تن من آب حیاتی ندهد یا گهری مینشود

بیار آب حسرت که جز سیم اشک

که من از خود بروم چون تو پریچهره در آیی

چرا از کعبه برگردم که گر خاری بود در ره

چون همه جمعیت من در سر سودای تو شد

پیر فلک را که قراریش نیست گردش بس بوالعجـب آموختم

شب افروزی چو مهتاب جوانی سیه چشمی چو آب زندگان

چونکه درآییــم بــه غوغای شـــب گرد برآریم ز دریای شب

پیش تو شب هست چـــو دیـــگ سیـاه چون نچشیدی تو ز حلوای شب

هین سخنی تازه بگو تا دو جهان تازه شود وارهد از حد جهان بی حد و اندازه شود

مرنجان دلم را کـه ایــــن مـــــرغ وحشــــی ز بامی که برخاست مشکل نشیند

گر مطیع خدمتت را کفر فرمایی بگوید ور حریف مجلست را زهر فرمایی بنوشد

سوزد مرا سازد مرا در آتش اندازد مرا وز من رها سازد مرا بیگانه از خویشم کند

نه فلک با همه اختـر که در اوست نه صدف با همه گوهر که در اوست (فعلاتن) 

دلا تا کی در این کاخ مجازی مانند طفلان خاک بازی (مفاعیلن)

فیض کرم خوان سـخـن سـاز کـرد پرده ز دستان کهن باز کرد (مفاعلن)

خوش آن ، سر که پاسوی پیران نهاد کف اندر کف دستگیران نهاد (فعولن)

اینک به کوی یار خود من بهر مردن میروم با من که خواهد آمدن بر جان سپردن می روم. 

خم زلف تو دام کفر و دین است ز کارستان او یــــک شــــــمـه ایــــــن اســــــت.

مرا دردی است اندر دل که درمان نیستش یارا من و دردت چو تو درمان نمیخواهی دل ما را. 

این گونه ضعیف از من در زلف تو آویزم مشاطه به جای مو در شانه کند ما را.