در دورۀ صفویه، روستاییان و شهرنشینان به ترتیب بیشترین ساکنان ایران را تشکیل می دادند.
در دوره صفوی، روستاییان در زمینه کشاورزی دامداری و صنایع دستی فعالیت داشتند.
در دورۀ صفوی شهر و شهرنشینی در ایران رونق گرفت و شهرهای بزرگ و آبادی به وجود آمد.
در دورۀ صفوی تنها کشاورزی و دامداری شکوفا و پر رونق بود.
در دورۀ شاه عباس اول صفوی، کارگاه های بافندگی متعددی در اصفهان، کاشان، یزد، مشهد، استرآباد و گیلان وجود داشت.
شاهان صفوی، خصوصاً شاه تهماسب اول، برای گسترش تجارت خارجی به شرکت های تجاری اروپایی اجازۀ فعالیت در ایران را داد.
در دوره صفوی علومی مانند طبیعیات، ریاضیات، ادبیات، فلسفه، طب و نجوم بسیار مورد توجه بود.
در دورۀ صفوی به علت بی توجهی پادشاهان به شاعران، شعر و ادب فارسی چندان پر رونق نبود.
آیین سوگواری به صورت گسترده در سراسر کشور به شیوه روضه خوانی سینه زنی و تعزیه برگزار می شد.
در زمان صفوی جشن ها و مراسم معمولاً در مکان های عمومی انجام نمی شد.
به عقیده جهانگردان اروپایی، از جمله شاردن، وضع زندگی دهقانان ایرانی به مراتب بهتر از وضع دهقانان در مناطق حاصلخیز اروپا بوده است.
در آن زمان مردم علاوه بر نوروز و دیگر جشن های باستانی، اعیاد اسلامی مانند قربان، فطر و غدیر را نیز گرامی می داشتند.
جمعیت ایران در دوره صفوی حدود ۱۱میلیون نفر تخمین زده می شود.