به واژه هایی که در پایان دو جمله بیایند و از نظر صامت و مصوّت های پایانی، وزن یا هر دوی آن ها هماهنگ باشند، واژه های «مُسَجَّع» و به آهنگ برخاسته از آن ها «سجع» می گویند؛ به عنوان مثال:
هنر، چشمۀ زاینده است و دولت پاینده.
زاینده و پاینده ß سجع
مُلک بی دین باطل است و دین بی مُلک، ضایع.
باطل و ضایع ß سجع
محبّت را غایت نیست؛ از بهر آن که محبوب را نهایت نیست.