سابقه دشمنی دولت مردان عراق با ایران، به دوران صفویان باز می گردد. در دوره صفوی، دولت عثمانی ایران را آماج حمله های خود قرار داد. صـفویان برای حفظ تمامیت ارضـی کشـور کوشـیدند و مانع تجاوز دولت عثمانی به خاک ایران شدند. با تجزیه امپراطوری عثمانی (پس از جنگ جهانی اول)، از ترکیب استان بغداد، موصل و بصره، کشور عراق تأسیس شد و زیر سلطه مستقیم انگلستان قرارگرفت. ســـردمداران عراق نســـبت به بخش های غربی ایران ادعای واهی داشـــتند و در ســـال 133۸ عبدالکریم قاسم، رئیس جمهور عراق با این ادعا که خرمشهر قسمتی از خاک عراق است به تجاوز به ایران دست زد. موضوع در سازمان ملل مطرح شد و با وساطت رئیس جمهور الجزایر (هواری بو مدین)، عهدنامه الجزایر در سال 1353 بین ایران و عراق به امضا رسید.
با وقوع انقلاب اسلامی در ایران و تضعیف ارتش و نیروهای مسلح و بروز بحران های داخلی، رژیم عراق تصور می کرد که زمینه خوبی برای تجاوز به ایران فراهم شده است. از این رو با حمایت قدرت های بزرگ نظیر آمریکا، فرانسه، انگلیس و شوروی سابق به ایران حمله کرد.