طرفداران عدالت اجتماعی معتقدند هیچ کدام از دو رویکرد قبل ، عادلانه نیستند.
این واقعیت را نادیده می گیرد که افرادی که در طبقه اجتماعی پائین متولد می شوند ، حتی با داشتن شایستگی و تالش برابر ، به سادگی امکان رقابت با افرادی که در طبقه اجتماعی باال متولد می شوند، ندارند. (در رویکر نخست نقطه آغاز رقابت عادلانه نیست)
در این رویکرد ، افراد توانمند و کوشا به اندازه استحقاقی که دارند، از مزایای اجتماعی برخوردار نمی شوند هر دو رویکرد اول و دوم ، به علت ناعادلانه بودن ، با فطرت انسانی سازگار نیستند و در نتیجه به شکست می انجامند. (در رویکرد دوم ، نقطه پایان رقابت عادلانه نیست)
1- مالکیت خصوصی لغو نمی شود.
2- جامعه وظیفه دارد امکان رقابت را برای همه فراهم کند.
3- جامعه باید زمینه رقابت از نقطه شروع یکسان را برای همه ، فراهم نماید.
4- برای تحقق دو هدف فوق ، دولت به نمایندگی از جامعه موظف است نیازهای ضروری همه افراد ( مانند خوراک ، پوشاک و مسکن) را تامین کند. در نتیجه همه کودکان از امکانات اولیه برای پیشرفت ، بهره مند می شوند و می توانند بر اساس توانایی و شایستگی خود با دیگران رقابت کنند.
5- دولت باید برای کاهش نابرابری های اجتماعی تدابیر بیشتری بیندیشد ؛ مثال از ثروتمندان مالیات بگیرد و از آن برای رفع فقر در جامعه استفاده کند.
تهیه کننده: امین امینی زاده