با توجه به اصل فوق (تأثیر اعتقاد بر سبک زندگی) می توانیم بگوییم:
انسانی که خداوند را به عنوان تنها خالق جهان پذیرفته است، (پذیرش توحید در خالقیت) و ایمان دارد که او پروردگار هستی است؛ (توحید در ربوبیت)
در عمل، رفتاری متناسب با این اعتقاد خواهد داشت؛ و جهت زندگی خود را خدا قرار خواهد داد.
اعتقاد به توحید در خالقیت و توحید در ربوبیت
مصداق حرکت در مسیر توحید عملی
از آنجا که ایمان همه افراد یکسان نیست و دارای شدت و ضعف است، میزان تأثیرگذاری اعتقاد توحیدی بستگی به درجه ایمان افراد به توحید و یکتاپرستی دارد.
قوی تر باشد(علت): تأثیر عملی آن در زندگی بیشتر است. (معلول)
ضعیف تر باشد(علت): تأثیر عملی آن در زندگی کمتر است. (معلول)
با این معیار (اثرگذاری میزان ایمان بر زندگی)، هرکس می تواند درجه ایمان خود و تأثیر آن را در زندگی خویش بررسی کند.
«اِنَّ اللّهَ رَبّی وَ رَبُّکُم فَاعبُدوهُ هذا صِراطٌ مُستَقیمٌ»