اگر به «قضا و قدر الهی» معتقد نبودیم، نمی توانستیم با اطمینان خاطر کار و فعالیت انجام دهیم و از اختیار خود بهره بگیریم.
اگر به «قضا و قدر الهی» معتقد نبودیم، هیچ نظمی را در پدیده ها نمی دیدیم و هیچ زمنیه ای برای کار اختیاری پدید نمی آمد.
معنای تقدیر این نیست که وقتی به حادثه ای تعلق گرفت، هر قانونی را لغو و هر نظمی را بر هم می زند، در حالی که دیدیم معنای قدر و فضای الهی این است که هر چیزی مهندسی و قاعده خاص خود را دارد که این قواعد، توسط انسان قابل یافتن و بهره گیری است.
بدون پذیرش قدر و قضای الهی هیچ نظمی برقرار نمی شود او هیچ زمنیه ای برای کار اختیاری پدید نمی آید.
روزی امیرمومنان علی (ع) با جمعی از یاران خود در سایه دیواری نشسته بود. آن حضرت متوجه کجی و سستی دیوار شد و برای اینکه مبادا دیوار روی او و یاران خراب شود از آنجا برخاست و زیر سایه دیواری دیگر نشست. یکی از یاران به آن حضرت گفت: «یا امیرالمومنین آیا از قضای الهی می گریزی؟» امام علی (ع) فرمود: «از قضای الهی به قدر الهی پناه می برم.»
منظور امام علی (ع) از بیان این عبارت چه بود؟ «از قضای الهی به قدر الهی پناه می برم.»
آن ها تعریف غلطی از تقدیر دارند. آنها فکر می کنند که «تقدیر، ورای قانون مندی و نظم است» و فکر می کنند «هر گاه تقدیر بر حادثه ای تعلق بگیرد. هر قانون را لغو و هر نظمی را بر هم می زند.»
تهیه کننده: شریفی