ابیات و برخی از بندهای متن درس «نامِ نیکو» و معنی آنان:

درس نهم

نامِ نیکو

• نوع نثر: ساده و روان (امروزی)

استاد امامی گفت: «از همه جا؛ از سیاهی شب تا روشنایی سپیده دم، از شفافیّت آب تا سختی کوه، از ابرهای گذران تا نقشی که بر خشت ها زده اند.»

استاد امامی [به محمود] گفت: «از همه جا و از همه چیز [نقاشی بکش ]؛ از تاریکی شب تا روشنایی صبح، از زُلالی آب تا محکمی کوه، از ابرهایی که در حال گذشتن هستند تا تصویرهایی که بر روی آجر خام کشیده شده اند. [از همه ی این ها بکش.]

مراقب بود که غرور به جان شاگردش نیفتد. همیشه می گفت: «غرور، آفت هنر است.»

مواظب بود که شاگردش، گرفتار غرور و خودخواهی نشود. [استاد امامی] همیشه می گفت: «غرور و تکبّر، به هنر آسیبمی زند.»

نام نیکو، گر بمانَد زِ آدمی            بِه کَزو ماند، سرایِ زرنگار

اگر نام خوب از انسان به یادگار بماند بهتر است که از او خانه ی گران قیمت، بر جای بماند.

نام نیک رفتگان، ضایع مکن            تا بماند نام نیکت، پایدار

نام خوب گذشتگان را تباه و خراب نکن تا این که [بعد از مرگِ تو] نام خوب تو، جاودان بماند.

محتوای درس:

این درس به زندگی استاد بزرگ نگارگری (مینیاتور) ایران، محمود فرشچیان، اشاره دارد. استاد فرشچیان، از همان کودکی به نقش و نگارگری علاقه داشت. «او دوست داشت همه را نقّاشی کند.» پدرش او را به استاد امامی سپرد تا کار هنری نقّاشی را یاد بگیرد. «محمود شروع کرد. استاد با نگاه های تحسین آمیز،هنرمندی او را می دید و تشویقش می کرد، اما مراقب بود که غرور به جان شاگردش نیفتد.» سال ها بعد، فرشچیان، استاد بزرگ و نام آشنا در نقّاشی شد و کارهای او شهرت جهانی یافتند.