در ایران باستان شبوه ی حکومت پادشاهی بود .
شاهان در ابتدای سلطنت در حضور بزرگان کشور، تاج گذاری می کردند و در کاخ بر تخت می نشستند. شاه قدرت ملی داشت و همه باید از او فرمان می بردند. حکومت موروثی بود یعنی از پدر به پسر به ارث می رسید.
شاهان ایران باستان خود را برگزیده ی آسمان و نماینده ی اهورامزدا می دانستند و معتقد بودند که به حکم او فرمان می رانند.
اگر شاه از مسیر قانون و عدالت منحرف شود، حمایت اهورایی از او گرفته می شود و بزرگان و موبدان می توانستند شاه را عزل با برکنار کنند.
شاهان بر امور اداری، نظامی و مذهبی فرمانروایی مطلقی داشتند. آنها برای اداره ی کشور فرمان هایی صادر می کردند. این فرمان ها، قانون هایی بودند که باید در سراسر کشور اجرا میشد و هیچ کس حق سرپیچی را نداشت.
دولت های ایران باستان قلمرو وسیعی داشتند و بنابراین برای اداره امور کشور شغل ها و مقام های مختلفی به وجود آمده بود.