در فاصله ی سال های 1950 تا 1968 میلادی، پیشرفت شایان فناوری، امکان مطالعه ی زمین شناسان را بر روی قسمت های ناشناخته ی زمین، خصوصاً کف اقیانوس ها فراهم آورد. در سال 1968 میلادی با توجه به مجموعه ی اطلاعات و شواهد به دست آمده، نظریه ی وگنر مبدل به یک نظریه ی جامع تر با عنوان زمین ساخت ورقه ای شد.
بر اساس این نظریه، سنگ کره ی زمین یک تکه نیست، بلکه از تعدادی ورقه های کوچک و بزرگ تشکیل شده است .برخی از این ورقه ها در زیر اقیانوس ها (ورقه ی اقیانوسی) واقع اند، برخی در زیر قاره ها (ورقه ی قاره ای) و پاره ای هم ، قسمت هایی از هر دو را در برمی گیرند، همه ی این ورقه ها که تا عمق حدود 20 تا 150 کیلومتری ادامه دارند، می توانند آزادانه و مستقل از هم حرکت کنند.
بزرگترین ورقه ی تشکیل دهنده ی سنگ کره را ورقه ی اقیانوس آرام تشکیل می دهد که در همه جا از آب پوشیده شده است.