نمونه سوالات تستی فصل 9 فارسی دوازدهم همراه با جواب تشریحی

زندگی شیرین را از سر گرفتند : (حس آمیزی)

کوه های مرتفع در آغوششان کشید: )تشبیه(

دامنم عطر چمن ها : (استعاره)

چشمه های زلال در انتظارشان بود: (تشخیص)

بوی جوی مولیان مدهوشم کرد.

آب جیحون فرو نشست.

پا به رکاب گذاشتم.

ریگ آموی پرنیان شد.

ريگ آموي پرنيان شد.

بوی جوی مولیان مدهوشم کرد.

پا به ركاب گذاشتم.

به سوي بخارا بال و پر گشودم.

قاش زین – دل از عزا درآوردن – اتاقک محصور – حیاط خانه – ترقی و انتصاب

پر زرق و برق – رفتگر شهرداری – حد و حصر – غصه خوردن – بساط تهویه

مباهات – عظیمت و رفتن – ایل و عشیره – چشمه ضلال – ایل و تبار

مواهب خداداد – بطالت – حقوق قضایی – عدلتیه – آب جیحون

درست گویی عشق آباد کوچکی است

سال‌ها پیش مردی فیلسوف و فقیه به این ده آمد.

ناله‌های آن امام راستین و بزرگم را که سر در حلقوم چاه می‌برد و می‌گریست.

آن شب نیز ماه با تلالو پرشکوهش رسید و گل‌های الماس شکفتند.

دریافت، پارچه‌ای از پنبه، خانواده، سرافرازی

دریافت، پارچۀ پشمی، گروهی از مردم هم نژاد، افتخار

تعبیر، پارچۀ ابریشمی، خانواده، سرافراز

نگرش، نوعی حریر، گروهی از مردم هم نژاد، افتخار

(آستانه: آغاز) (طفیلی: کودکی)

(غرفه: بالاخانه) (اهورایی: ایزد)

(أسرا: زندانیان) (ارادت: اخلاص)

(معلق: آویزان) (يغما: تاراج)

بطالت: کاهلی

تفرجگاه: جای تماشا

اندهگسار: غمگین

ماوراء‌الطبیعه: آنچه فراتر از علم طبیعت و ماده باشد.

تا روزی به حسن اتفاق در نشر و طی آن اوراق رسیدم به سر طاقی، هنگامه‌ای دیدم آراسته و خروشی برخواسته جمعی از عدد بیرون و خلقی از حد و حصر افزون.

یاران او را معذور داشتند و از قدم او بر بسات ورع و صلاح هرچه ثابت‌تر شد و ذكر آن در آفاق سایر گشت.

بر مرکب هوا سوار شده‌ام و میان چون ترکان یغما بسته و تیر سر تیز نیش را به جهت جگر خصمان زهر آب داده، آنجا که خواهم نشینم و از آنچه خواهم خورم.

بر وی می‌نشست و بدان مباحات می‌نمود. چون یک چندی بگذشت مار گفت: زندگانی ملک دراز باد، مرا قوتی و طعمه‌ای باید که بدان زنده مانم و این خدمت به سر برم.

غریو از بزرگان مجلس بخواست / که گویی چنین شوخ چشم از کجاست 

آن‌که حظّ آفرید و روزی داد / با فضیلت همی دهد، یا بخت

هر فضایی سببی دارد و من در غم دوست / اجلم می‌کشد و درد فراقش سبب است

بهر استثناست ابن حزم و حذر / زان که خر را بر نماید این قدر

یازده، هفت

دوازده، هشت

سیزده، ده

چهارده، نه

پنج، چهار

چهار، پنج

چهار، سه

سه، چهار

از پری خانۀ چین باج ستاند فانوس / ریخت تا در قدم شمع تو بال و پر ما

می‌زند شورش ما هر دو جهان را بر هم / نشود کوه غم یار اگر لنگر ما

فتنۀ صد انجمن آشوب صد هنگامه‌ایم / گر به ظاهر چون شراب کهنه خاموشیم ما

از باد خزان سرد نگردد دل گرمش / هر غنچه که خندید به روی قفس ما

فزونی نیروی رستم

ساختن آینده‌ای بهتر

بهترین فصل زندگی

صحبت خیلی عامیانه

ظرافت طبع سخنور، ماجرای کاملاً اتفاقی

دو فرسخ راه نپیموده، غنچه‌های بی‌خار باغچه

گوشه‌های لب پیرمرد، رفیق جهانديدۀ من

معتبر‌ترین فروشگاه زنجیره‌ای، نوجوان نسبتاً کوتاه قد

شش

هفت

هشت

نه

تشبیه، استعاره، تلمیح، مراعات نظیر

استعاره، مجاز، کنایه، ایهام

تشبیه، کنایه، ایهام، تضمین

تلمیح، کنایه، حسن تعلیل، مراعات نظیر

ج، د، ب، الف

ج، ب، الف، د

 الف، ج، د، ب

الف، د، ج، ب

استعاره، مراعات نظیر

ایهام تناسب، مجاز

تشبیه، تشخیص

کنایه، جناس

ای نور چشم مستان در عین انتظارم چنگی حزین و جامی بنواز با دیگران (تشبيه)

به یاد شمع رخت آهی از دلم سر زد / که در دل شب تاریک روشنایی داد (تناقض)

هر دوستی که کردم تأثیر دشمنی داد / هر خون دل که خوردم از دیده‌ام روان شد (تشخیص)

چو یار آشنا ما را غلام خویش می‌خواند / غریب است این که هر ساعت چنان بیگانه بنشیند (ایهام تناسب)

ایهام، جناس تام 

ایهام، نغمۀ حروف

استعاره، جناس ناقص

تناقض، حسن تعلیل

الف، ب

الف، ج

ب، د

ج، د

مذهب، مردم را دعوت می‌کند به این‌که ماوراء‌الطبیعه را باور کنند.

مهتاب کویر، دیگر نه بارش وحی، تابش الهام، که نوری بدلی بود.

باور داشتن یا نداشتن به ماوراء‌الطبيعه از مباحث مهم فلسفه است.

تماشای آن باغ پر از گل‌های رنگین شعر و خیال و پر از قدس و چهره‌های پر از ماوراء درونم را پر از خدا می‌کرد.

امروز خنده طرح به گلزار می‌دهد / آن روز شوم رفت که صائب ملال داشت 

آن عهد یاد باد که از بام و در مرا / هر دم پیام یار و خط دلبر آمدی

آن خوشدلی کجا شد، و آن دور کو که ما را / دیدار می‌نمودی هر روز یک دو باری

اکنون به دام صد غم و صد محنتم اسیر / آن مرغ خوشدلی که تو دیدی پرید و رفت

طوطی روح تو را سدره نشیمن زیبد / بهر شکر مکنش بسته در این تیره قفس

تا جهان هست به یاد تو برآریم نفس / ای دم گرم تو آتش زده در ناکس و کس 

گر تو را هست هنر عیب کسان بازمجوی / کاندرین ملک چو طاووس به کار است مگس

چون تو را رحلت از این دار فنا در پیش است / جهد کن تا همه نیکی تو گویند ز پس