در زبان فارسی، نشانه هایی هست که با آنها کسی یا چیـزی را صدا می زنیم؛ مانند«آی، ای، یـا، ا»؛ بـه این واژهها «نشانۀ نـدا» می گوییم. اسـمی که همراه آنها می آید، «منادا» نام دارد؛ مانند «ای خدا».
گاهی منادا بدون نشانه به کار می رود؛ در این گونه موارد، به آهنگ خواندن جمله باید توجّه کنیم؛ به عنوان نمونه:
گاه نیز نشانۀ ندا می آید؛ امّا منادا محذوف است؛ نمونه:
ای عقلِ مرا کفایت از تو جُستن ز من و هدایت از تو (نظامی)