واکنش پذیری و علائم آن:

واکنش پذیری:

به میزان تمایل یک عنصر برای ترکیب شدن با عناصر یا ترکیبات دیگر واکنش پذیری می گویند. (به زبان خیلی ساده بیان کردیم) مثلا فلز سدیم خیلی سریع با اکسیژن ترکیب می شود ولی فلز آهن به کندی با اکسیژن ترکیب می شود به همین دلیل می گوییم سدیم از آهن واکنش پذیر تر است. یا مثلا گاز هلیم یا آرگون با هیچ عنصری ترکیب نمی شوند و می گوییم هلیم و آرگون واکنش پذیر نیستند و  ... .

در جدول تناوبی واکنش پذیری فلزات از بالا به پایین افزایش می یابد ولی واکنش پذیری فلزات از چپ به راست کاهش می یابد (تصویر زیر):

در هر گروه (ستون عمودی) هر چه عدد اتمی فلز افزایش یابد واکنش پذیری فلز زیاد می شود مثلا در گروه اول واکنش پذیری پتاسیم بیشتر از سدیم و سدیم بیشتر از لیتیم است.

در هر ردیف ( ردیف افقی) هر چه عدد اتمی فلز افزایش یابد واکنش پذیری فلز کم می شود؛ مثلا به ردیف سوم در تصویر بالا نگاه کنید. عدد اتمی مس بیشتر از عدد اتمی آهن است به همین دلیل واکنش پذیری مس از آهن کمتر است و مس دیر تر از آهن زنگ می زند.

عناصری که مدل اتمی آنها با هم شباهت هایی دارد از نظر خواص و ویژگی ها هم با هم مشابه هستند؛ مثلا کلر و فلوئور هر دو در مدار آخر خود 1 الکترون دارند و هر دو خاصیت میکروب کشی دارند.

علائم واکنش پذیری:

1- میزان تمایل ترکیب فلزات با اکسیژن:

یعنی هر چه تمایل فلزات برای ترکیب شدن با اکسیژن بیشتر باشد آن فلز واکنش پذیر تر است. آهن سریعتر از مس زنگ می زند چون تمایل بیشتری برای ترکیب شدن با اکسیژن دارد به همین دلیل می گوییم آهن از مس واکنش پذیر تر است.

2- سرعت و میزان تغییر رنگ محلول ها:

یعنی هر چه یک فلز سریعتر بتواند در اثر تغییر شیمیایی رنگ یک محلول را تغییر دهد آن فلز واکنش پذیر تر است. مثلا منیزیم سریعتر از آهن رنگ کات کبود را تغییر می دهد پس منیزیم از آهن واکنش پذیر تر است.