سکه (پول) رواج چندانی نداشت و مبادله ی کالا به صورت پایاپای انجام می گرفت. حقوق و دستمزدها نیز به صورت کالا پرداخت می شد. سکه های طلا و نقره بیشتر در مناطقی مثل بابل ،لیدی و شهرهای فینیقی نشین سواحل شرقی دریای مدیترانه رایج بود.
سکه هایی با وزن و عیار مشخص ضرب کرد که در سراسر قلمرو هخامنش و حتی فراتر از آن اعتبار داشت.
دَریک. [سِکِّه ی طلا (دَریک) و سِکِّه ی نقره (شِکِل)]
در انحصار شاه بود و شهربَی ها (ساتراپ ها) با اجازه ی پادشاه می توانستند سِکِّه ی نقره ضرب کنند.
معیاری برای ارزش گذاری کالاها و خدمات در نواحی مختلف پادشاهی هخامنشی شد. و عامل مهمی در بسط و گسترش تجارت داخلی و خارجی بود.