محل پروتئين سازي و سرنوشت آنها

ممكن است پروتئين ها در بخش هاي مختلفي از يك ياخته ساخته شوند.

به طور كلي پروتئين سازي در هر بخشي از ياخته كه رِناتَن ها(ريبوزوم ها) حضور داشته باشند مي تواند انجام شود.

پروتئين هاي ساخته شده در سيتوپلاسم سرنوشت هاي مختلفي پيدا مي كنند.

بعضي از پروتئين ها به شبكة آندوپلاسمي و دستگاه گلژي مي روند و  ممكن است:

براي ترشح، به خارج  از سلول بروند.

به بخش هايي مثل كُرُيچه (واكوئل) وكافنده تن(ليزوزوم) بروند.

بعضي از پروتئين ها در سيتوپلاسم مي مانند.

بعضي از پروتئين ها به راكيزه(ميوكندري)، هسته و يا ديسه ها (پلاست ها) مي روند.

براساس مقصدي كه پروتئين بايد برود، توالي هاي آمينواسيدي در آن پروتئين خاص وجود دارد كه  آن پروتئين را به مقصد خود هدايت میکند.

سرعت و مقدار پروتئين سازي

به طور كلي سرعت و مقدار پروتئين سازي در ياخته ها بسته به نياز ياخته، تنظيم مي شود.

در پيش هسته اي ها پروتئين سازي حتي ممكن است پيش از پايان رونويسي رناي پيك (mRNA (آغاز شود.

طول عمر رناي پيك (mRNA) در ياخته هاي پيش هسته اي(پروكاريوت) كم است.

براي پروتئين هايي كه به مقدار بيشتري مورد نيازند، ساخت پروتئين ها، به طور هم زمان و پشت سر هم توسط مجموعه اي از رِناتَن ها انجام مي شود. اگر پروتئيني به مقدار بيشتري مورد نياز باشد، مجموعه اي از رِناتَن ها تعداد بيشتري از آن پروتئين را در واحد زمان مي سازند.

در اين مجموعه( مجموعه اي از رناتن ها) ، رِناتَن ها مانند دانه هاي تسبيح و رناي پيك شبيه نخي است كه از درون اين دانه ها مي گذرد.

همكاري جمعي رِناتَن ها به پروتئين سازي سرعت بيشتري مي دهد .

در ياخته هاي هو هسته اي ها(يوكاريوت)، تجمع رِناتَن ها نيز ديده مي شوند.

در ياخته هاي هوهسته اي ها، ساز و كارهايي براي حفاظت رناي پيك در برابر تخريب وجود دارد.

ساز و كارهايي براي حفاظت رناي پيك در برابر تخريب، موجب فرصت بيشتري براي پروتئين سازي هست.

در مجموع، اين عوامل(ساز و كارهايي براي حفاظت رناي پيك در برابر تخريب) موجب طولاني تر شدن عمر رناي پيك پيش از تجزيه مي شود.