ملاصدرا مشغول بودن به امور عادی زندگی و تفکر در آنها را فطرت اول و ورود به آن پرسش های اساسی و تفکر در آنها را فطرت ثانی، یعنی فطرت دوم می نامد. وی ماندن در فطرت اول را شایسته انسان نمیداند و از انسانها می خواهد که بکوشند از فطرت اول عبور کنند و به فطرت ثانی که مرحله ای برتر و عالی تر است، برسند.