در همه ابیات آرایهٔ موازنه است؛ بهجز:
ذرّه نماید به جنب قدر تو گردون / قطره نماید به پیش طبع تو دریا
چند از او سرخ چون عقیق یمانی / چند از او لعل چون نگین درخشان
گر تو فصیحی همه مناقب او گویی / گر تو دبیری همه مدایح او خوان
هم از گوهر گزیده هم ز اختر / هم از منظر ستوده هم ز مخبر