همهٔ ابیات، آرایهٔ «موازنه» دارند؛ بهجز:
گو: ای شکسته خاطر ما را به دست هجر / گو: ای سپرده سینهٔ ما را به پای غم
ای فلک بیمن مگرد و ای قمر بیمن متاب / ای زمین بیمن مروی و ای زمان بیمن مرو
برگ بیبرگی بود ما را نوال / مرگ بیمرگی بود ما را حلال
غلام نرگس مست تو تاجداراناند / خراب بادهٔ لعل تو هوشیاراناند