جواب سوالات پایان درس صفحه 96 درس 6 از من تا خدا هشتم (در مسیر هدایت)

الگوی رفتاری اصحاب کهف در این زمینه، «دل بریدن از دلبستگی‌ها در راه خدا» است.

1 شناسایی تضاد: اصحاب کهف متوجه شدند که زندگی راحت در کاخ و شهر با عقیده توحیدی آن‌ها در تضاد است. عرفان هم متوجه شده که علاقه‌اش به بازی، با وظایف اصلی‌اش مانند نماز و درس در تضاد است.

2 تصمیم‌گیری و اولویت‌بندی: اصحاب کهف، با وجود سختی، تصمیم گرفتند عقیده‌شان را حفظ کنند. آن‌ها از دلبستگی‌های خود مانند خانواده و شهرشان دست کشیدند و مخفیانه خارج شدند.

3 اقدام: عرفان نیز باید مانند اصحاب کهف، نماز و درس‌هایش را در اولویت قرار دهد. این کار نیازمند «دل بریدن» از علاقه افراطی به بازی است. او باید این دلبستگی را که موجب غفلت شده، کنار بگذارد یا آن را به شدت مدیریت کند تا به وظایفش آسیبی نرسد.

4 توکل و حرکت: شاید این تغییر برای عرفان سخت به نظر برسد، اما درس تأکید می‌کند که برای حرکت در مسیر تغییر، «خدا کافی است». عرفان باید کاری را که می‌داند درست است (یعنی اولویت دادن به نماز و درس) انجام دهد و خدا نیز در این مسیر به او کمک خواهد کرد.

الف بله، این تصمیم نوعی «تلاش در راه خدا» (جهاد) محسوب می‌شود. دلایل آن عبارت‌اند از:

1 نیکوکاری: آیه ۵۰ بیان می‌کند که «خداوند با نیکوکاران است.» زهره با کمک به دوستانش و گذشتن از استراحت خود، در حال انجام یک کار نیک است.

2 تلاش برای شناخت و عمل به وظیفه: همان‌طور که چوپان داستان اصحاب کهف برای شناخت خالق تلاش می‌کرد، زهره نیز با کمک به دیگران در حال انجام کاری است که از نظر اخلاقی و دینی (کمک به همنوع) ارزشمند است.

3 حرکت در مسیر درست: درس اشاره می‌کند که اگر کسی در مسیر تغییر و انجام کار درست قدم بردارد، «خدا خودش هر چه را لازم داری، مهیا می کند.» تصمیم زهره برای کمک، یک حرکت درست و تلاشی مثبت است.

ب بر اساس این آیه، خداوند دو وعده اصلی به کسانی مانند زهره که در راه او تلاش می‌کنند، می‌دهد:

1 وعده هدایت: خداوند وعده می‌دهد که «قطعاً به راه های خود هدایتشان خواهیم کرد.»

2 وعده همراهی و یاری: خداوند وعده می‌دهد که «با نیکوکاران است.»

با توجه به مفاهیم سوره توحید که در درس (داستان تینا ماری) توضیح داده شده است، اگر من تملیخا بودم، در حضور دقیانوس و مردم اینگونه می‌گفتم:

«ای دقیانوس و ای مردم سرزمین اقسوس! من و دوستانم خدایی را پرستش می‌کنیم که خدای حقیقی است، نه خدایان دروغین شما.

1 خدای ما «أَحَدٌ» است؛ او یکی است و هیچ شریکی ندارد.

2 خدای ما «الصَّمَدُ» است؛ یعنی او به هیچ‌کس و هیچ‌چیز وابسته نیست، بلکه همه ما، از جمله تو ای دقیانوس، به او وابسته هستیم. خدای ما برخلاف خدایانی که خسته می‌شوند و نیاز به استراحت دارند، هیچ نیازی ندارد.

3 خدای ما «لَم یَلِد وَ لَم یُولَد» است؛ او نه زاده شده و نه فرزندی دارد. او پدر و فرزندی ندارد و مانند انسان‌ها نیست.

4 و در نهایت، «لَم یَکُن لَهُ کُفُوًا أَحَدٌ»، هیچ‌کس و هیچ‌چیز، نه در قدرت و نه در صفات، همتا و مانند او نیست.

ای مردم! چگونه می‌توانید از دقیانوس، که خود انسانی نیازمند و وابسته است، پیروی کنید، در حالی که خدای حقیقی، یگانه، بی‌نیاز و بی‌همتاست؟ ما شما را به پرستش خدای واحد دعوت می‌کنیم و از پیروی این عقاید باطل نهی می‌کنیم.»

بر اساس متن درس، برای اینکه نماز اثر واقعی خود را بگذارد، باید حداقل به دو چیز توجه کنیم:

1 توجه به حضور خدا: اینکه حواسمان باشد در برابر خدای آسمان‌ها و زمین ایستاده‌ایم؛ خدایی که در مهربانی، قدرت، علم و سایر خوبی‌ها همتا ندارد. هر چقدر خدا را بیشتر بشناسیم، تمایل ما به صحبت کردن با او بیشتر می‌شود.

2 توجه به معانی: اینکه بدانیم در نماز چه می‌خوانیم، زیرا آیات و اذکار نماز معانی زیبایی دارند.(نباید فقط نگران تلفظ کلمات بود یا نماز را آنقدر تند خواند که نتوان به معنایش فکر کرد .)

خیر، کار امین درست نیست.

بر اساس متن درس، راهنمایی این است:

اگر کسی ذکر نماز را وسواس‌گونه تکرار کند، کار حرامی مرتکب شده است. حتی طبق فتوای برخی از مراجع تقلید، این کار ممکن است باعث باطل شدن نماز او شود.

تکرار ذکرها در نماز فقط در دو صورت اشکال ندارد:

1 اشتباه قرائت کرده باشی و بخواهی درستش را بگویی.

2 از قسمتی از ذکر خوشت آمده باشد و دوست داشته باشی آن را تکرار کنی (به شرطی که وسواس‌گونه نباشد).

بنابراین، امین باید از تکرار وسواس‌گونه خودداری کند تا به کار حرام نیفتد و نمازش باطل نشود.

اینها همان «کسانی هستند که خدا به آنها نعمت داده است.» قرآن این افراد را که «رفقای خوبی هستند» اینگونه معرفی می‌کند:

پیامبران

انسان‌های صادق (کسانی که حرف و عملشان یکی است)

شهدا

درستکاران

باید ببینیم «این ستارگان هدایت در چه مسیری بوده و چگونه زندگی کرده‌اند «تا ما هم «همان کار را انجام دهیم.»