جواب جمع آوری اطلاعات صفحه 32 درس 2 زمین شناسی (منابع معدنی و ذخایر انرژی، زیربنای تمدن و توسعه)

۱ روش استخراج روباز

در این روش، همانطور که از نامش پیداست، از سطح زمین شروع کرده و با برداشتن لایه‌های خاک و سنگ (باطله)، یک گودال بزرگ پلکانی ایجاد می‌کنند تا به مادهٔ معدنی (کانسنگ) برسند.

مزایا (نقاط قوت):

ایمنی بالاتر:

این روش به طور قابل توجهی امن‌تر از استخراج زیرزمینی است، زیرا خطراتی مانند ریزش تونل، انفجار گاز یا مشکلات تهویه وجود ندارد.

هزینهٔ کمتر و بازدهی بالاتر:

استفاده از ماشین‌آلات غول‌پیکر و بسیار بزرگ در این روش ممکن است. این امر باعث می‌شود حجم بسیار زیادی از کانسنگ در زمان کوتاه و با هزینهٔ نسبتاً کمتر استخراج شود.

استخراج کامل‌تر:

می‌توان تقریباً تمام تودهٔ معدنی را با دقت بالا استخراج کرد.

معایب (چالش‌ها):

تخریب زیست‌محیطی گسترده:

این روش بزرگترین اثر تخریبی را بر روی سطح زمین دارد. منظره را به کلی تغییر می‌دهد، اکوسیستم‌های محلی را نابود می‌کند و آلودگی صوتی و گرد و غبار زیادی ایجاد می‌کند.

تولید باطلهٔ عظیم:

برای رسیدن به مقدار کمی کانسنگ، باید حجم بسیار زیادی سنگ و خاک بی‌ارزش (باطله) جابجا شود که دپو کردن آن‌ها خود یک چالش بزرگ زیست‌محیطی است.

محدودیت عمق:

این روش فقط برای ذخایری مناسب است که به سطح زمین نزدیک هستند. هرچه معدن عمیق‌تر شود، نسبت باطله‌برداری به مادهٔ معدنی به طور (نمایی) افزایش یافته و در نهایت غیراقتصادی می‌شود.

۲ روش استخراج زیرزمینی

در این روش، از طریق حفر تونل‌های افقی یا چاه‌های عمودی، به تودهٔ معدنی در اعماق زمین دسترسی پیدا می‌کنند و مادهٔ معدنی را از زیر زمین به سطح منتقل می‌کنند.

مزایا (نقاط قوت):

اثر سطحی اندک:

تخریب زیست‌محیطی روی سطح زمین بسیار کم است و منظرهٔ طبیعی تا حد زیادی حفظ می‌شود.

دسترسی به اعماق:

این تنها روش ممکن برای استخراج ذخایر معدنی است که در اعماق زیاد (گاهی تا چند کیلومتر) قرار دارند.

تولید باطلهٔ کمتر:

چون این روش گزینشی‌تر عمل می‌کند، حجم باطله‌ای که به سطح زمین منتقل می‌شود بسیار کمتر از روش روباز است.

معایب (چالش‌ها):

خطرناک‌تر بودن:

این روش به طور ذاتی خطرناک‌تر است. خطراتی مانند ریزش سقف تونل‌ها، تجمع گازهای سمی یا قابل انفجار (مثل گاز متان در معادن زغال‌سنگ)، و مشکلات پیچیدهٔ تهویهٔ هوا، همواره جان کارگران را تهدید می‌کند.

هزینهٔ بسیار بالا:

مهندسی مورد نیاز برای حفر تونل‌ها، تهویهٔ هوا، سیستم‌های ایمنی و حمل مواد از اعماق زمین، این روش را بسیار پرهزینه می‌کند.

بازدهی کمتر:

معمولاً نمی‌توان ۱۰۰٪ مادهٔ معدنی را استخراج کرد، زیرا بخشی از آن باید به عنوان ستون‌های نگهدارنده (پیلار) برای جلوگیری از ریزش تونل‌ها باقی بماند