اکسید ها در فرآورده های سوختن

اكسیژن، گازی واكنش پذیر است و با اغلب عنصرها و مواد واكنش می دهد؛ به طوری که شیمیدان ها از این ویژگی برای تهیه بسیاری از مواد بهره می گیرند، برای نمونه در صنعت برای تهیه سولفوریک اسید، نخست گوگرد را در واکنش با اکسیژن به \(S{O_2}\)  تبدیل می کنند. واکنشی که به سوختن گوگرد معروف است. جالب است بدانید که برخی عنصرهای فلزی و نافلزی دیگر نیز می توانند با اکسیژن بسوزند و به اکسیدهای فلزی و نافلزی تبدیل شوند. سوختن، واكنشی شیمیایی است که در آن، یک ماده با اکسیژن به سرعت واکنش می دهد و بخشی از انرژی شیمیایی آن به صورت گرما و نور آزاد می شود. افزون بر برخی عنصرها؛ دیگر مواد از جمله سوخت های فسیلی نیز در شرایط مناسب می سوزند. برای نمونه، زغال سنگ در حضور اکسیژن می سوزد و افزون بر تولید گازهای \(S{O_2}\)  ،  \(C{O_2}\) و بخار آب، مقدار زیادی انرژی آزاد می كند.

نور و گرما + کربن دی اکسید + گوگرد دی اکسید + بخار آب → اکسیژن + زغال سنگ

نوع فراورده ها در واكنش سوختن سوخت های فسیلی، به مقدار اكسیژن در دسترس بستگی دارد؛ به طوری كه اگر اكسیژن كافی باشد، سوختن كامل انجام می شود و گاز كربن دی اكسید و بخار آب تولید می گردد. اما اگر مقدار اكسیژن كم باشد، گاز كربن مونوكسید به همراه دیگر فراورده ها تولید خواهد شد؛ در این حالت گفته می شود سوختن ناقص است. كربن مونوكسید، گازی بی رنگ، بی بو و بسیار سمی است. چگالی این گاز كمتر از هوا و قابلیت انتشار آن در محیط بسیار زیاد است؛ به طوری كه به سرعت در همۀ فضای اتاق پخش می شود. از آنجا که میل تركیبی هموگلوبین خون با این گاز بسیار زیاد و بیش از 2۰۰ برابر اكسیژن است، مولكول های آن پس از اتصال به هموگلوبین از رسیدن اكسیژن به بافت های بدن جلوگیری می كنند. این ویژگی باعث مسمومیت می شود و سامانۀ عصبی را فلج می كند به طوری که قدرت هرگونه اقدامی را از فرد مسموم می گیرد و بدین ترتیب باعث مرگ می شود.