هوا کره

زمنی در فضا همانند گویی فیروزه ای درون هاله ای از گازها با شکوه فراوان در چرخش است؛ هاله ای که سرشار از هوای پاک است؛ گرمای خورشید را در خود نگه می دارد؛ ساکنان زمین را از پرتوهای خطرناک کیهانی محافظت و آب را در سرتاسر سیارۀ ما توزیع می کند. بدین ترتیب زمین با چرخش خود، زندگی را دوام می بخشد. تداوم زندگی سالم و پایدار در این سیاره در گروِ رفتار منطقی ما با ساکنان آن است؛ رفتاری که هماهنگ و سازگار با طبیعت باشد و نظم آن را برهم نزند در میان سیاره های سامانۀ خورشیدی، تنها زمین، اتمسفری دارد که امکان زندگی را روی آن فراهم می کند. این اتمسفر، مخلوطی از گازهای گوناگون است که تا فاصله ٥٠٠ کیلومتری از سطح زمین امتداد یافته است به طوری که می توان گفت ما در کف اقیانوسی از مولکول های گازی زندگی می کنیم. جاذبۀ زمین این گازها را پیرامون خود نگه می دارد و مانع از خروج آنها از اتمسفر می شود. از سوی دیگر، انرژی گرمایی مولکول ها سبب می شود تا پیوسته آنها درحال جنبش باشند و در سرتاسر هواکره توزیع شوند. اگر زمین را به سیب تشبیه کنیم، ضخامت هواکره نسبت به زمین به نازکی پوست سیب می ماند.

اغلب گازها نامرئی هستند، به طوری که ما هوا را نمی توانیم ببینیم و به طور معمول وجود آن را در پیرامون خود حس نمی کنیم، مگر روزهایی که باد می وزد یا در مکان هایی که هوا به خوبی در جریان است. میان گازهای هوا، واکنش های شیمیایی گوناگونی رخ می دهد که اغلب آنها برای ساکنان این سیاره سودمند هستند، اما برخی از این واکنش ها مفید نبوده و فراورده هایی تولید می کنند که دلخواه و مطلوب ساکنان سیارۀ خاکی نیست.

فشار هر گاز ناشی از برخورد ذره های سازنده ی گازها بر دیواره های ظرف آن است. هواکره به علت داشتن گازهای مختلف فشار دارد و این فشار در همه ی جهت ها بر بدن ما و به میزان یکسان وارد می شود. هر چه تعداد ذره های سازنده گاز در فضای مشخص افزایش یابد تعداد برخورد آن ها با دیواره ها بیش تر شده و فشار افزایش می یابد یعنی فشار یک گاز در حجم و دمای ثابت با مقدار گاز رابطه مستقیم دارد و در هواکره با افزایش ارتفاع غلظت گازها کم شده و هواکره رقیق تر می شود در نتیجه فشار در هواکره با فاصله گرفتن از سطح زمین به تدریج کاهش می یابد. لازم به ذکر است که فشار تمام لایه های هواکره با افزایش ارتفاع کم می شود.