با انحلال مولکولی آشنا شدید. انحلالی که در آن مولکول های حل شونده، ماهیت خود را در محلول حفظ می کنند، گویی ساختار مولکول های حل شونده در محلول دچار تغییر نشده است. انحلال استون یا اتانول در آب و نیز انحلال یُد در هگزان از این نوع هستند. اما همۀ فرایندهای انحلال چنین نیستند، برای نمونه به فرایند انحلال سدیم کلرید در آب توجه کنید.
سدیم کلرید یک ترکیب یونی با بلورهای مکعبی است که در آن یون های Na+ و Cl- با آرایشی منظم در سه بعد جای گرفته اند. هنگامی که بلور کوچکی از این مادۀ جامد در آب وارد می شود، مولکول های قطبی آب از سرهای مخالف به یون های بیرونی بلور نزدیک شده، نیروی جاذبه ای میان آنها برقرار می شود. این نیروی جاذبه، یون ــ دوقطبی نام دارد؛ نیروی جاذبه ای که باعث جدا شدن یون ها از شبکه شده تا با لایه ای از مولکول های آب، پوشیده شوند. این یون های آب پوشیده در سر تا سر محلول پراکنده خواهند شد، به طوری که محلول آب نمک را می توان محلولی محتوی یون های Na+(aq) و Cl-(aq) دانست. در این فرایند انحلال، مادۀ حل شونده ویژگی ساختاری خود را حفظ نکرده است و یون های سازندۀ شبکۀ بلور یونی، تفکیک و آب پوشیده شده اند. این فرایند، انحلال یونی به شمار می رود.