شاید یکی از دلایل این باشد که سنّت شفاهی، بسیار مقبول تر و پسندیده تر از سنت کتابت بوده است. علاقه و عادت به حفظ سینه به سینه مطالب در قرن ها و حتی هزاره ها، لزوم ثبت و نگارش آن ها را در درجه اهمیت کمتری قرار داده است.
سنگ نوشته ها و لوح های گِلی مهم ترین منابع نوشتاری دوره ی هخامنشیان هستند.
پنج ستون از سنگ نوشته بیستون که در حقیقت گزارشی تاریخی محسوب می شود، به شرح وقایع دوران آغازین فرمان روایی داریوش بزرگ و سرکوب شورش های نواحی گوناگون اختصاص دارد.
علاوه بر سنگ نوشته های تخت جمشید، بیش از سی هزار لوح گِلی به زبان ایلامی کشف گردیده که درباره اوضاع اقتصادی و اجتماعی و تشکیلات اداری دوره هخامنشیان مطالب ارائه می دهند.