1) غیر از مالیات بخش زیادی از درآمدهای مورد نیاز دولت در ایران از محل فروش دارایی هایی مثل نفت تأمین می شود.
این نمودار نشان می دهدکه بخش زیادی از درآمدهای دولت از محل فروش دارایی های تجدید ناپذیری مانند نفت و گاز تأمین شده است که درآمدی پایدار نیست؛ با قیمت نفت نوسان می کند و قابل تحریم است فروش این نوع دارایی ها، عملاً فروش دارایی هایی اساات که نه فقط به ما بلکه به نسل های بعد هم تعلق دارد. اگر با درآمد حاصل از فروش این منابع، دارایی های دیگری خلق نشود و این درآمدها صرف هزینه های جاری کشور (نظیر پرداخت دستمزد و ...) شود، در این صورت حتماً نسل های بعد، ما را نخواهند بخشید!
2) دولت سالیانه بخشی از درآمد مورد نیاز خود را نیز از طریق ایجاد بدهی تأمین می کند؛ یعنی از مردم قرض می گیرد یا آنها را در طرحهای عمرانی و سرمایه گذاری های دولت شریک می کند و از محل سود این طرح ها سودی بین آنها تقسیم می کند. این درآمد نیز نمی تواند تا ابد پایدار باشد.
چون با قیمت نفت نوسان می کند و قابل تحریم است.