تقابل سجع های متوازن یا (ادغامی از متوازن و متوازی) در دو یا چند جمله که باعث هم آهنگی آنها می شود و افزایش دهندۀ موسیقی لفظی شعر است.
دل به امید روی او همدم جان نمی شود
جان به هوای کوی او خدمت تن نمی کند
کلمات مصراع اول با قرینه ی خود در مصراع دوم سجع (متوازن و متوازی) دارند بنابراین این بیت دارای آرایه موازنه است
باران رحمت بی حسابش همه را رسیده
خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده
جبریل مقیم آستانت
افلاک حریم بارگاهت
موازنه ای که همۀ سجع های آن متوازی باشند
ای منوّر به تو نجوم جمال
وی مقرّر به تو رسوم کمال
تمام کلمات مصراع اول با قرینه ی خود در مصراع دوم سجع متوازی دارند بنابراین بیت آرایه ی موازنه است
آرایه های موازنه و ترصیع، هم در شعر کاربرد دارد و هم در نثر.