نظمی است که بر مبنای تعداد هجاها یعنی بر پایۀ چینش هماهنگ هجاهای کوتاه و بلند استوار است.
عروض: علمی که قواعد وزن شعر و طبقه بندی وزن ها را از جنبۀ نظری و علمی تعیین می کند.
واحد وزن شعر فارسی و در بسیاری از زبان های دیگر، مصراع است
خط عروضی: برای تعیین وزن شعر، می کوشیم شعر را همان طور که می خوانیم یا می شنویم، بنویسیم.
این خط، خطّ عروضی نامیده می شود.
در نوشتن شعر به خط عروضی،چند نکته را باید رعایت کرد
مثل: طاعت آن : طاعتان// پیش آر:پیشار // دل انگیز : دلَنگیز // در این جا : درین جا
طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست (سعدی)
اگر همزه بعد از هجایی بیاید که نون ساکن بعداز مصوت بلند داشته باشد،حذف همزه معمولا بی تاثیر است و می توان آن را حذف نکرد: مثلا: یادآوری = یا دا وری // خون از = خو نز // این انسان = ای نِنسان
مثل: چه : چِ // خویش : خیش
هر چه بر نفس خویش نَپسَندی نیز بر نفس دیگری مَپَسَند
مثل: " تو " : " تُ " // " دو " : " دُ " //
" واو " عطف یا ربط معمولا به صورت "ضمه( -ُ ) "تلفظ می شود: من و او = منُ او
مثل: اِی چَش مُ چِ را غِ اَه لِ بی نِش // مَق صو دِ وُ جو دِ آ فَ ری نشِ
پیر گفتا که چه عزّت زین به ./. که نی ام بر در تو ، بالین نه (جامی)