قواعد

در زبان عربی اسم ها از نظر قابل شناسایی بودن یا نبودن به دو گروه تقسیم می شوند :
1) اسم های معرفه : به اسمی که برای شنونده و مخاطب شناخته شده و مشخّص باشد،معرفه  میگویند : إیران ـ ألبرز ـ مُحمّد و ... .
2) اسم های نـکره : به اسمی که برای شنونده و مخاطب شناخته شده و مشخّص نباشد،نکره  میگویند : رجلٌ ـ طالباً ـ کتابٍ و ... .

 بیان انواع اسم های معرفه از کتب درسی حذف شده است و از 6 مورد اسامی معرفه تنها 2 مورد آنها ذکر شده است :
1) اسم های معرفه به (ال ) حرف تعریف (ال  + اسم نکره = اسم معرفه )به لا ذوالّالم 

مهمترین نشانه و عالمت اسمهای معرفه داشتن  ال  میباشد.

 اگر بعد از اسمهای معرفه به ال  این کلمات  الّذی ـ الّتی ـ الّذینَ ـ اللّاتی موصول  بیایند، اسم مورد نظر با  ی  ترجمه می شود. 

معمولا اگر در عبارتی، اسمی به صورت «نـکـره» آمده باشد و همان اسم دوباره در ادامه، همراه  ال  آمده باشد، می توان ؛آن اسم  ال دار  را با آن  یا  این  ترجمه کرد.

توضیح :

کلمه ی أفـراساً  اسمی نکره میباشد، یعنی نزد شنونده یا مخاطب ناشناخته است. از آنجاییکه در ادامه ی عبارت با ـ ال  آمده است،با  آن ترجمه شده است.
اسم نکره : همانطورکه گفته شد ؛ اسمیاستکه برای شنونده یا مخاطب ناشناخته و ناشناس باشد.

 اسم های عامّی چون ؛  طالبانِ ـ طالِبَینِ و... . اسمهای مثنّی  وطالبونَ ـ طالبینَ و...  اسمهای جمع مذکّر سالم نکره محسوب میشوند، زیرا نه« ال » دارند و نه از اسامی «عَلَم » محسوب می شوند.
ـ ولی اسم هایی چون ؛  مُحمّدانِ ـ مُحمّدَینِ ، مُحمّدونَ ـ مُحمّدینَ  با اینکه از اسم های مثنّی و جمع مذکّر سالم اند، از آنجایی که عَلَم می باشند،معرفه به «عَلَم» محسوب می شوند