کشورهای استعمارگر اروپایی از قرن شانزدهم میلادی شروع به اشغال سرزمینهایی در آسیا، آفریقا، و قاره آمریکا کردند و تا اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم کشورهای متعددی را زیر سلطه خود درآوردند. ایران نیز به دلایل موقعیت ویژه جغرافیایی و برخورداری از منابع سرشار مواد اولیه، مورد توجه کشورهای استعمارگر قرار گرفت. ضعف حکومت قاجار، دسیسه های عناصر نفوذی بیگانه و طمع ورزى و فساد مالى درباریان، زمینه سلطه بیگانگان بر مملکت را فراهم کرده بود. بارزترین نتیجه این وضعیت، امتیازهاى متعددى بود که به خارجیان داده مى شد. علاوه بر آن، قرضهایی که شاهان قاجار از کشورهای بیگانه میگرفتند موجب سلطه بیشتر استعمارگران بر مملکت شد. علاقه شاهان قاجار به مسافرت به اروپا، انگیزه و میزان دریافت وام از بیگانگان را افزایش داد. ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه قرض هایی از روس و انگلیس دریافت کردند و به جاى اینکه این پول را هزینه کارهاى اساسى کنند، آن را خرج سفرهاى خود به اروپا کردند. دادن امتیازات، گرفتن وام و اعمال حق کاپیتولاسیون که از عهدنامه ترکمانچاى برقرار شد و همچنین دخالت های دولت هاى بیگانه در امور داخلی ایران احساسات ملى را جریحه دار کرده بود.
تهیه کننده: ماندانا فرهمند