قرآن کریم، رابطه میان خداوند و جهان هستی را با کلمه «نور» بیان می کند. خداوند نور هستی است، یعنی تمام موجودات، «وجود» خود را از او می گیرند، به سبب او پیدا و آشکار شده و پا به عرصه هستی می گذارند و وجودشان به وجود او وابسته است. (علت: به همین جهت، هر چیزی در این جهان، بیانگر وجود خالق و آیه ای از آیات الهی محسوب می شود.
در واقع، هر موجود در حد خودش تجلی بخش خداوند و نشانگر حکمت، قدرت، رحمت و سایر صفات الهی است. از همین رو آنان که به دقت و اندیشه در جهان هستی می نگرند، در هر چیزی خدا را مشاهده می کنند و علم و قدرت او را می بینند. (توحید در ربوبیت/ درس 2 دینی دوازدهم)
«اَللهُ نورُ السَّماواتِ وَ الاَرضِ»
امام علی (ع): «ما رَاَیتُ شَیئًا اِلاّ وَ رَأَیتُ اللهَ قَبلَهو وَ بَعدَهو وَ مَعَهو»
_ دلی کز معرفت نور و صفا دید ز هر چیزی که دید اولی خدا دید
_ به صحرا بنگرم صحرا ته بینم به دریا بنگرم دریا ته بینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت نشان از قامت رعنا تو بینم
اینکه انسان بتواند با هر چیزی خدا را ببیند، معرفتی عمیق و والاست که در نگاه نخست مشکل به نظر می آید، اما هدفی قابل دسترس است، به خصوص برای جوانان و نوجوانان که پاکی و صفای قلب دارند.