اهداف محدود و کوچکی دارند.
در این دنیا قابل توصیف نیستند.
(عمل به احکام و راهنمایی خدا)
تنها شیوه مطمئن و قابل اعتمادی که پیش روی هر انسان خردمند و عاقبت اندیش قرار دارد.
هر کس نگران عاقبت کار خود است در می یابد که تکیه بر خداوند و اعتماد به دستورات او، هر گونه نگرانی نسبت به آینده را از بین می برد.
«اَفَمَن اَسَّسَ بُنیانَهو عَلى تَقوى مِنَ اللِّه وَ رِضوانٍ خَیرٌ اَم مَن اَسَّسَ بُنیانَهو عَلى شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانهارَ به فى نارِ جَهَنَّمَ وَ اللّهُ لا یَهدِى القَومَ الظّاِلمینَ»
آیا آن کسی که بنیاد (کار) خود را بر پایه تقوای الهی و خشنودی خدا نهاده بهتر است، یا کسی که بنای خود را بر لبه پرتگاهی در حال سقوط ساخته و با آن در آتش دوزخ فرو می افتد؟ و خداوند گروه ستمکاران (بیدادگران) را هدایت نمی کند.
پیام آیه: اساس زندگی انسان مومن بر تقوای الهی (پرهیزکاری) و خشنودی خداوند است.
زندگی مومنان و گناهکاران را مقایسه می کند: کسی که بنای خود را بر لبه پرتگاهی مشرف به سقوط پی ریزی کرده (علت) با آن در آتش دوزخ فرو می افتد و خداوند گروه بیدادگران (ستمکاران) را هدایت نمی کند.(معلول)