موجودی که بتواند کاری را با آگاهی و اراده خود انجام دهد دارای قدرت است. انسان به دلیل اینکه کارهای خود را با آگاهی و اراده انجام می دهد کنشگری قدرتمند است هر چند قدرت فردی انسان محدود است. تنها راه تاثیر گذاران بر اراده دیگران و به خدمت گرفتن فعالیت ارادی ایشان جلب تبعیت آنهاست.
جلب تبعیت به دو صورت ممکن است که عبارتند از:
۱ تبعیت با کراهت تبعیتی است که ناشی از تهدید و ترس باشد.
۲ تبعیت با رضایت، تبعیتی است که با رضایت و میل درونی همراه است.
قدرتی که بدون استفاده از تهدید و با رضایت طرف مقابل به دست می آید دارای مقبولیت است و قدرتی که با مقبولیت همراه باشد و به صورت رسمی پذیرفته شده باشد «اقتدار» نامیده می شود.
اگر قدرت مطابق قانون و حکم الهی باشد و تبعیت از آن نیز با رضایت و میل همراه باشد قدرت هم مشروعیت حقیقی دارد و هم مقبولیت اجتماعی.
هنگامی که قدرت بر خلاف حکم و قانون الهی باشد اما تبعیت از آن از روی رضایت باشد قدرتی مقبول ولی غیر مشروع شکل می گیرد.